گل خوردن‌های پی در پی علل متعددی دارد، اما بدون تردید بازی کردن با چشمان بسته افتضاح‌ترین باخت‌ها را رقم می‌زند.
درواقع ضربه‌های که فوتبال ملی و باشگاهی از جانب چشم رنگی‌های خارجی (از ما بهتران) متحمل شده‌اند کم نبوده است، البته الزاماً آن‌ها مقصر نیستند، زیرا ما چوب ندانم کاری‌های خودمان را می‌خوریم.
رقم‌های افسانه‌ای ۱۰۰ میلیارد تومانی که صرف کی‌روش شد و بیش از آن نیز ظاهراً در قرارداد ویلموتس مشاهد شده، نمونه‌های از این ماجراست.
این همه هزینه‌کرد و در نهایت کارنامه‌ای که خود جای بحث دارد، همه و همه بیانگر این است که قرارداد‌ها ساده لوحانه بسته شده است.
انگار در این مستطیل سبز سوراخ‌های متعددی وجود دارد که هر بار فوتبال ما را می‌گزد.
حالا، اما به نظر می‌رسد باید چشم‌ها را باز کرد تا جور دیگر دید.
| غلامرضا منگلی خبرنگار تحریریه ورزشی خبرگزاری صدا و سیما |