به‌گزارش
خبرگزاری صدا و سیما مرکز کرمانشاه؛ امید قادری ۹۸ مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان با اعلام این
خبرگفت: پس از انتشار نتایج پژوهش‌های جدید بر روی دندان انسان که در غار وزمه کشف شد و حضور انسان نئاندرتال در ایران را به اثبات رساند، کاوش‌ها و بررسی‌های جدیدی در این غار و اطراف آن توسط تیمی از باستان‌شناسان به سرپرستی "فریدون بیگلری" در آبان امسال به انجام شد.
با تاکید بر اینکه هدف باستان‌شناسان از این پژوهش‌ها روشن ساختن ابهاماتی در این باره است تصریح کرد: هدف از این کاوش‌ها اثبات استفاده انسان نئاندرتال از این غار و همچنین پیدا کردن پاسخی برای برخی از ابهامات موجود در این باره بود
وی در ادامه به کشف بقایای جدیدی از گونه‌های جانوری منقرض شده که هزاران سال پیش در دشت اسلام آباد می‌زیستنداشاره کرد و افزود: علاوه بر این آثاری از سکونت دامداران دوره‌های نوسنگی و مس سنگی شامل سفال، ابزار سنگی و استخوان با قدمت حدود ۶ تا ۹ هزار سال یافت شد که نشان می‌دهد در آن دوره‌ها از غار به‌عنوان آغل و پناهگاه موقت استفاده می‌شده است.
مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی کرمانشاه تصریح کرد: بررسی‌های جدید در اطراف غار نیز منجر به شناسایی سکونتگاهها و معادن سنگی شد که انسان‌های نئاندرتال و دوره‌های جدیدتر از آن‌ها برای ساخت ابزار سنگی استفاده می‌کردند.
قادری خاطرنشان کرد: در راستای معرفی بیشتر این غار و یافته‌های مهم آن که باعث مطرح شدن اهمیت کرمانشاه در سطح جهان شده، اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی کرمانشاه برنامه‌هایی دارد که متعاقبا درباره آن‌ها اطلاع‌رسانی خواهیم کرد.
انتشار نتایج مطالعات دندان کودک نئاندرتال غار وزمه و اثبات حضور نئاندرتال‌ها در ایران انعکاس بسیار وسیعی در رسانه‌های داخل کشور و همچنین در سطح بین‌المللی داشت و اخیرا نیز در آخرین شماره مجله باستان‌شناسی آمریکا به‌عنوان یکی از ۱۰ کشف مهم باستان‌شناسی و دیرین انسان‌شناسی جهان معرفی شد.
علاوه بر بقایای انسان نئاندرتال، مطالعات ژنتیک یک نمونه استخوان انسان دوره نوسنگی با قدمت حدود نه هزار سال از این غار برای نخستین بار باعث مشخص شدن ویژگی‌های جسمانی کشاورزان اولیه در غرب زاگرس شد.
بررسی DNA این فرد مذکر نشان داده که او پوستی نسبتا تیره، مو‌هایی سیاه و چشمانی قهوه‌ای داشته است.
بررسی ایزوتوپی استخوان این فرد نیز نشان داده که رژیم غذایی او متکی بر غلات بوده و گوشت بخش کمی از خوراک روزانه‌اش را تشکیل می‌داده است.
لازم به ذکر است این اثر در تاریخ ۱۴ اسفند ۱۳۸۵ با شماره ثبت ۱۷۸۴۳ در لیست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.