ای آشنای غریب،ای عصمت هشتم،ای شمس الشموس! هر روز که خورشید خراسان، انبوه دانههای طلایی اش از فراز آسمان بر حَرَمت میپاشد، کبوتر دل، بهانه کنان به سوی بارگاهت پر میکشد