رقابت‌های جام جهانی والیبال در ژاپن برای تیم ملی والیبال ایران با هفت باخت به پایان رسید.
این رقابت‌ها از ابتدا برای تیم ما خوب آغاز نشد و تیم ملی با ۱۳ بازیکن به ژاپن اعزام شد.
سید محمد موسوی برای بستن قرارداد با تیم لهستانی به این کشور سفر کرد و این کار موجب شد تیم ۱۴ نفره به جام جهانی نرود.
تیم ملی والیبال که به تازگی جام قهرمانی رقابت‌های قهرمانی آسیا را در خانه بالای سر برده بود، خسته به ژاپن رفت.
در توضیح این خستگی پاسخ به این پرسش راهگشا خواهد بود، کولاکوویچ چرا از ملی پوشان اصلی که سال‌ها در کنار هم در رقابت‌های مختلف بازی کرده بودند در تهران استفاده کرد.
پاسخ اینکه، کولاکوویچ از توان بدنی و قدرت تاکتیک پذیری ملی پوشان جدید و قدیم با خبر بود، اما آنچه او را مجبور به استفاده از ملی پوشان قدیمی‌تر کرد، بار سنگین اظهار نظر‌های برخی فعالان، پیشکسوتان و اصحاب رسانه بود.
اما اگر کولاکوویچ با تیم جوان در تهران (مانند دو دوره گذشته که ششم و دوم می‌شد) نتیجه نمی‌گرفت، آیا زیر تیغ تند کارشناسان نمی‌رفت؟
کولاکوویچ در حالی با تیم ناقص ۱۳ نفره به ژاپن رفت که همواره در سابقه مربیگری خود به عنوان یک مربی جوانگرا مطرح بوده است. در چنین شرایطی نیمی از ترکیب تیم ۱۳ نفره را اعضای تیم والیبال جوانان قهرمان جهان تشکیل می‌داد در بخش دوم تیم، اما بی انگیزگی و خستگی موج می‌زد.
بدشانسی‌های تیم ملی والیبال ایران در رقابت‌های جام جهانی به ترکیب ناقص این تیم محدود نمی‌شود بلکه در جریان مسابقات به یکباره موضوع مصدومیت فرهاد قائمی پس از آن شایعه مصدومیت سعید معروف که در کمتر از ۲۴ ساعت امیر خوش خبر آن را تکذیب کرد، سرما خوردگی علی شفیعی، مصدومیت امیر غفور و بکار گیری موذن لیبرو در پست دریافت کننده ضرباتی به پیکره تیم وارد کرد و در چنین شرایطی چگونه می‌توان انتظار تمرکز تیم را داشت؟
اوضاع نابسامان مدیریت والیبال هم از یک طرف آن قدر پررنگ است که حتی سعید معروف در اعتراض به وضعیت موجود در نشست خبری بعد از مسابقات قهرمانی آسیا در تهران مقابل دوربین خبرنگاران عنوان کرد آیا کسی اوضاع تیم ملی والیبال برایش مهم هست آیا کسی ما را می‌بیند؟ در این شرایط باید پیش بینی می‌کردیم که تیم ملی در جام جهانی آرایش تیمی، آرامش و انسجام نداشته باشد.
تیم ملی والیبال ایران در رقابت‌های جام جهانی با ۴ پیروزی و ۷ باخت و کسب ۱۲ امتیاز در نیمه پایینی جدول ۱۲ تیمی جدول رقابت‌ها ایستاد.
پیش از مسابقات جام جهانی، کولاکوویچ در مصاحبه‌ها همواره اعلام کرده بود که رقابت‌های جام جهانی به ویژه امسال با توجه به قرار گرفتن در سال قبل از المپیک نسبت به رقابت‌های انتخابی المپیک در اولویت بعدی قرار دارد، اما آیا در فدراسیونی که فاقد قدرت تصمیم گیری است چه کسی باید نظر سرمربی را تایید، حمایت یا رد کند؟
باید دید در فدراسیونی که بدون قدرت تصمیم گیر و در یک هفته اخیر با سرپرست دوم اداره می‌شود، می‌توان امیدی به المپیکی شدن تیم ملی داشت؟
| رضا نیکقدم منش خبرنگار تحریریه ورزشی خبرگزاری صدا و سیما |