سکوت عجیب و رکود برنامه‌های اجرایی فدراسیون هندبال در ماه‌های اخیر حکایت از بی برنامگی این مجموعه برای آینده‌ای بهتر دارد.
درست ۲۰ اسفند پارسال بود که انتخابات فدراسیون برگزار شد و از بین افرادی که برای پذیرفتن ریاست این مجموعه کاندیدا شده بودند، علیرضا پاکدل با اکثریت آراء بعنوان شخص اول هندبال انتخاب شد، اما نکته قابل تامل تضاد در اجرای برنامه‌ها و قول‌هایی است که رئیس جوان ۶ ماه پیش پشت تریبون اعلام کرد.
روز‌ها و ماه‌هایی را سپری می‌کنیم که هندبالیست‌های دیگر کشور‌ها درگیر حضور در رقابت‌های بین المللی هستند، این اتفاق ربطی به قدرت و ملیت شان ندارد بازیکنان اکثر تیم‌های جهان در هر سطحی که هستند مسابقه می‌دهند تا از نظر فنی آمادگی خود را محک بزنند و سطح شان را ارتقاء دهند.
این که تیم‌ها در کوران مسابقات قرار دارند با رکود هندبال و سکوت تیم‌های ملی و باشگاهی مصادف شده زنگ خطری جدی در این رشته است.
با این اوصاف باید به مسئولان هشدار داد اجرای سیاست جوانگرایی اقدامی زیربنایی در فدراسیون است، اما از تیم ملی بزرگسالان که ویترین هندبال ایران محسوب می‌شود، نباید غافل شد.
این که رقابت‌های جهانی در رده‌های سنی مختلف برگزار می‌شود و ایران در هیچ یک از آن‌ها نماینده ندارد می‌تواند تلنگری محکم برای رئیس جوان و جدید فدراسیون باشد تا قول‌های روز انتخاباتی اش را فراموش نکند و برای به اجرا در آمدن برنامه هایش تلاش کند.
در شرایط کنونی صرف حضور در رقابت‌های جهانی می‌تواند نقطه عطفی در برنامه‌های راهبردی و متعالی فدراسیون باشد و کسی توقع نتیجه گیری از هندبالیست‌ها را ندارد، هندبال ایران رقابت‌های انتخابی المپیک را در پیش دارد و این سکوت فدراسیون و بسنده کردن به برگزاری چند اردوی تدارکاتی، تنها برای تکلیف محسوب می‌شود این همان رکود خطرناک است.
تیم ملی هندبال کشورمان نیز یک مدال نقره در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگجو و یک مدال برنز در بازی‌های ۲۰۰۶ دوحه را در کارنامه دارد و پس از قطر، ژاپن و قزاقستان، هفتمین تیم پر افتخار در این بازی‌ها است. تیم ملی هندبال کشورمان در ۵ دوره از بازی‌های آسیایی حضور داشته که علاوه بر یک مدال نقره و برنز، دو عنوان چهارمی (۱۹۹۸ و ۲۰۱۴) و یک عنوان پنجمی (۱۹۸۶) را به دست آورده است.