شما حکایت الف دزفول را شنیده اید؟
ارتش عراق ظرف 48 ساعت آینده شهرهای نامبرده زیر را توسط جنگنده های نیروی هوایی خود و یگان نیروهای موشکی مورد اصابت خود قرار خواهد داد و این یک هشدار برای ایران است. اولین شهر، الف -دزفول ،ب- گیلان غرب ، ج -بهبهان و....
به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مرکز خوزستان ، این متن صدای گوینده رادیو بعث عراق است که هر چند روز یک بار با اعلام شهرهایی که قرار است مورد اصابت موشک قرار گیرند سعی بر آن داشت تا با وحشت تبلیغاتی و جنگ روانی میان شهروندان ، آنها را مجبور کند که شهرهای خود را ترک کنند و آن را تقدیم دشمن نمایند.
اين صدا بارها از راديو عراق شنيده مي‌شد و پس از اين اعلام دزفول اولين شهري بود كه هدف آماج موشك‌هاي دشمن قرار مي‌گرفت. الف دزفول براي مردم شهر آشناست. اگرچه شهرهاى مورد هدف در الفباى ابجد عراق تغيير میكرد و كم و زياد می شد اما جايگاه الف هميشه به دزفول اختصاص داشت.
مردم حماسه ساز دزفول بارها از خود پرسيده‌اند: از بين اين همه شهر چرا دشمن، دزفول را انتخاب كرده است؟ اين شهر نه پادگاني نظامي است، نه مركزي استاني، نه گلوگاهي راهبردي، نه منطقه‌اي اقتصادي، نه شاهرگي ارتباطي و نه حتي شهري مرزي.
سردار عبدالمحمد رئوفى از فرماندهان لشكر 7 ولىعصر (عج) می گوید: يك تئورى در نظامي‌گري است كه می گويد اگر می خواهى مثلاً يك قطعه صد مترى را با صد گلوله توپ از قواى دشمن خالى كنى لازم نيست به نسبت هر متر يك گلوله بيندازى، كافى است قطعهاى يك مترى كه احتمال قوىتر براى تجمع بيشتر امكانات و نيروها در آن است، انتخاب كنى و 70 گلوله را به آن سمت شليك كني و هر چه تلاش دارى براى درهم كوبيدن قوا و روحيه آن يك متر به كارگيرى، اگر در اين كار موفق شدى و آنها را مجبور به تخليه مكان كردى در قطعات ديگر با انداختن چند گلوله خواهى توانست مقاومت آنها را بشكنى، چراكه آنها تصور مىكنند سرنوشتى همانند قطعه اول پيش رو دارند به همين دليل نمىخواهند 70 گلوله را تجربه كنند. شايد بخشى از قضيه مقاومت شهر دزفول از چنين تئورىاى پيروى مىكند.
در روز 31 شهريور دشمن براي تسخير شهرهاي دزفول و اهواز دو لشكر1 مكانيزه و 10 زرهي را موظف کرد با عبور از رودخانه كرخه، اهواز را از شمال و دزفول را از جنوب محاصره و خوزستان را تصرف كنند.اگرچه اين دو لشكر ظرف سه روز خود را تا كنار رودخانه كرخه رساندند و تمام اين منطقه را به تصرف خود درآوردند ولي به دلايل مختلف از جمله مقاومت‌هاي مردمي از ادامه حركت و تصرف دزفول باز‌ماندند.
غلام حسین سخاوت نویسنده کتاب ققنوس جنوب و از رزمندگان دفاع مقدس است که توانسته تاریخ مقاومت دزفول را در چند جلد مکتوب کند، او می گوید : دزفول پل پیروزی بر خوزستان بود و رژیم بعث در عملیاتهای اطلاعاتی توسط ستون پنجم خود به این نتیجه رسیده بود که اگر دزفول را تصرف کند راه ارتباطی شمال و جنوب،راه آهن،خط انتقال نفت،راه کمک رسانی به جبهه های جنوب و سوخت رسانی به هواپیماهای نظامی کاملا مصدود می شود.
به گفته این نویسنده :صدام در طرح های نظامی یک حمله ی گازانبری را طراحی کرده بود که با تصرف خرمشهر و دزفول بتواند خوزستان را از ایران جدا کند، او حتی به خبرنگاران وعده داده بود سه روز دیگر در اهواز و یک هفته دیگر در تهران با آنها مصاحبه خواهد کرد . اما شاید صدام و حامیان غربی اش هیچگاه به فکرشان هم نمی رسید که جوانان انقلابی و سربازان جوان امام خمینی بتوانند با شجاعت و جانفشانی، 35 روز با دست خالی از خرمشهر و 2 هزارو 700 روز زیر بمباران و موشکباران دزفول مقاومت کنند.
رژیم بعث برای اولین بار در جنگ های شهری موشک های 12 متری خود را بر روی مردم بیگناه شهری فرود می آورد که جرمشان حق طلبی و دفاع از اسلام بود .دشمنان امید داشتند غرش حراس انگیز موشک های 12 متری دل مدافعان دزفول را خالی و مردم دزفول را بترسانند تا خانه و شهرشان را ترک کنند و عقبه جنگ خالی بماند. می‌خواستند غرور دزفولی‌ها شکسته شود تا کمر جنگ را بشکنند.
دزفول عقبه جنگ بود. خط دوم به حساب می‌آمد. ستاد پشتیبانی جنگ در آنجا مستقر بود. بیمارستان‌های این شهر نزدیک‌ترین جایی بودند که مجروحین جنگی را درمان می‌کردند و در صورت نیاز به بیمارستان‌های مجهزتری در شهرهای دیگر انتقال می‌دادند. رزمندگان خسته از جنگ در این شهر با غذا و حمام و سلمانی صلواتی استقبال و پذیرایی می‌شدند و جان تازه می‌گرفتند. مقر لشکر 31 عاشورا دزفول بود. حتما رزمندگان این لشکر به خوبی مهمان نوازی دزفولی‌ها را به خاطر دارند. مردم روزها بساط پذیرایی از رزمندگان را فراهم می‌کردند و شب که می‌شد باید آماده می‌شدند که موشک‌های بعثی از راه برسند و خانه‌شان را ویران کنند و جان‌هایشان را بگیرند. اما هیچ یک از رزمندگان، دزفول را خراب یا خالی ندیدند.
اگر گذری به شهر مقاومت ایران کرده باشید متوجه سه گلزار شهدا در چهار گوشه شهر دزفول خواهید شد. اينها سند افتخار اين شهر و سند جنايت دشمنان هستند. مزار شهدا در اين شهر بي‌شمارند اما اين طور نيست كه در هر مزار يك پيكر بيابي، بسياري از آنها فقط نشاني از پيكري است كه هرگز يافت نشدند.مثل قبر محمد خادم امام كه پيكرش در محله چوليان پودر شد، مثل قبر حاج‌عبده خوشرواني كه بوي پيكرش را مي‌شود در تك تك آجرهاي حسينيه‌اي كه در خانه‌اش بنا كرده بود حس كرد، مثل مش حمزه خادم، و...
اما در عوض قبرهايي را مي‌تواني بيابي كه فقط پر از دست و پاست. اگر سري به شهيد‌آباد زدي روي آنها را بخوان: اينها دست و پاهاي شهيدان است، دست و پاي برادران شهيد ما كه در اثر جنگ با عراق...
آنچه را كه امروز ما ویرانه های موشکی مي‌ناميم مردم دزفول حماسه مي دانند.
خواهر شهيدان توكل كه در دوران دفاع مقدس ساكن دزفول بوده از خاطرات آن دوران مي‌گويد: شب‌هاي دزفول غوغا مي‌شد. بابا و داداش غلام شب‌ها چراغ به دست مي‌رفتند توي خيابان‌ها مي‌گشتند تا به مردم جنگ‌زده كمك كنند. قيامتي به پا بود، همه مجروح شده بودند، كلي هم شهيد شده بودند.
همه جا پیکرهای شهدا بود؛ از بچه شيرخواره گرفته تا پيرمرد و حتي زن باردار هم بود. يكي نبود از صدام بپرسد آخر مگر اين زن و بچه‌اي كه شب توي خانه‌هاي خودشان خوابيده‌اند چه گناهي كرده بودند كه هي موشك مي‌ريختي روي سرشان؟ مگر چه بدي به تو كرده بودند اين زن و بچه‌ها؟
خانم رشاد از بسیجیان خواهر مسجد جامع دزفول می‌گفت : زن‌ها شب با مقنعه و مانتو و حتی چادر می‌خوابیدند که اگر موشکی آمد و خانه‌اشان ویران شد، مرده یا زنده‌شان را با حجاب از زیر خاک بیرون بکشند. چه خوابی می‌شود این خواب با این همه آمادگی مرگ.
بلد الصواریخ یا شهر موشکها عنوانی بود که بعثیها در طول جنگ تحمیلی به شهر مقاوم و شهید پرور دزفول داده بودند این شهر در سال ۱۳۶۵ از طرف دولت وقت جمهوری اسلامی ایران با نظر سنجی از مردم ایران به علت مظهر مقاومت مردم در مقابل حملات موشکی عراق به عنوان شهر نمونه معرفی شد و لوح زرین آن توسط دولت در یکی از میادین آن شهر نصب شد.
دزفول در طول جنگ تحمیلی ۱۷۲ بار توسط انواع موشک‌های ۳ متری و ۹ متری اسکاد B ساخت شوروی 2 هزارو 500 بار توسط توپ و ۳۰۰ بار مورد حملات هواپیماهای دشمن مورد تهاجم قرار گرفت و در این حملات بیش از 19 هزار واحد مسکونی تخریب شد ولی هم چنان استوار به مقاومت خود ادامه داد و اراده رژیم بعث عراق را در خالی کردن شهر توسط مردم و در هم کوبید.
دفول شهر مقاومت بیش از 2 هزارو 600 شهید در راه میهن و انقلاب تقدیم کرد. به دلیل مقاومت های بی نظیر مردم دزفول روز چهارم خرداد در تقویم ملی ایران به نام روز مقاومت و پایداری دزفول ثبت شد تا یاد و خاطره فداکاری و مقاومت شهروندان دزفول تا ابد برای نسلهای آینده جاودان بماند .
امام خمینی (ره) در پنجم اردیبهشت سال ۶۲ در پیامی به مردم دزفول فرمودند: شما دزفولی ها امتحان دادید و از این امتحان خوب بیرون آمدید، شما دِین خود را به اسلام ادا کردید.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی هم در دیدار مسئولان و دست‌اندرکاران اردوهای راهیان نور کشور در خصوص مقاومت و پایداری مردم دزفول در دوران دفاع مقدس فرمودند: « اینکه مرحوم قاضی در دزفول ماند و موجب شد که مردم در دزفول بمانند و با این همه موشکی که به دزفول زدند، دزفول تخلیه نشود، راز آن اینجا است ، چون اگر دزفول از سکنه خالی می شد، گرفتن آن آسان بود».