غروب غمبارِ موسای خاندان علی(ع)
آسمان کاظمین ابری است و نگاه زمین حزن انگیز؛ چرا که زمینیان و آسمانیان امشب سوگوار شهادت هفتمین حجت معصوم هستند.
به گزارش
خبرگزاری صداوسیما،مرکز اصفهان؛ بیست و پنجم رجب،غروب غریبانه خورشید کاظمین است پیشوایی که تنها میله های زندانِ سندی بن شاهک از درد و غم های بی شمارش آگاه بود.
امامِ صبور 55ساله مان که ثانیه های تنهایی خویش را در زندان های تاریک مهدی،هادی و هارون الرشید عباسی با قنوت های پاک آسمانی و پیشانی پینه بسته از تهجد شبانه سپری کرد.
خشت خشت دیوارهای این زندان های تنگ،روایتگر روزگار تلخ زندانی ای بود که مهمان شب و روزش ضرب لگدهای ظالمانه زندان بان و تازیانه های بی رحمانه اش بود.
پیشوای مظلومی که زنجیرهای سیاه زندان راه گلویش را بسته و چهاده سال دوری از مدینه، غم سینه داغدارش را صد چندان کرده بود !
آری!موسای خاندان علی(ع) قرآن صبر بود که رنج ایوب پیامبر فقط سوره ای کوتاه از آن؛عبد صالحی که با گذشت و مهربانی اش محبوب قلوب بود و با اقیانوس حلمش خشم نمی گرفت و خشم دیگران را هم فرو می نشاند!
اما در آخرین روزهای ماه رجب سال 183 هجری قمری ، هارون الرشید ظالم،سنگدلانه خرمای مرگ را تقدیم امام مظلوممان(ع) کرد تا غریبانه در زندان مسموم کینه عباسیان شود، تا هفتمین چلچراغ ولایت و اسوه مقاومت و صبورى ،بی فروغ شود و زمین و زمان سیاه پوش شهادت خازن علم النبیین گردد!
و حالا در این غروبِ غمبار ،در شب شهادت این امام مظلوم، دل بی تاب ما شیعیان به آسمان حزن انگیز کاظمين پر می کشد و مهمان باب الحوائج حضرت موسی بن جعفر(ع) می شویم و به ایشان توسل می جوییم:
يا أَبَا الْحَسَنِ، يا مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ، أَيُّهَا الْكاظِمُ، يَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ، يا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ، يا سَيِّدَنا وَمَوْلينا، اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِكَ اِلَى اللّهِ، وَقَدَّمْناكَ بَيْنَ يَدَىْ حاجاتِنا، يا وَجيهاً عِنْدَ اللّهِ، اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ.
نگارنده :مرضیه قاسمی