به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاري صدا و سيما؛ به نوشته مرآة البحرین، جنبش 14 فوریه بحرین پایان نمی یابد زیرا این جنبش، جنبش ملت هاست.
پایگاه خبری مرآة البحرین در تحلیلی نوشت: صبح چهاردهم فوریه، رویدادی است که پایان نمی یابد، علت چیست؟ جنبش ملت ها پایان نمی یابد، ممکن است مدتی آرام شود اما بار دیگر با روحیه جدید از سر گرفته می شود، خیزش ملت ها، مقاماتی را فریب می دهد که می خواهند این خیزش را خفه کنند، آنها را فریب می دهد و طولی نمی کشد زندگی، فعالیت های خود را به شکل دیگری از سر می گیرد، ملت ها پایان نمی یابند و این طاغوتیان هستند که پایان می یابند.
جنبش چهاردهم فوریه پایان نمی یابد، تظاهرات کردیم که مانع فروپاشی این کشور (بحرین) شویم، تظاهرات کردیم که بگوییم نظام بحرین ما را به جهنم می برد، آنچه مثل روز روشن است، کشور فرسوده ای است که حاکمیت خود را از دست داده است و در مقابل شهروندان اصلی خود نه تنها بی طرف نیست بلکه دشمن آنها شده است، این کشور حیات خود را از دست داده است زیرا قادر به تجدید روحیه خود نیست و افزون بر آن، قادر به تغییر افرادی نیست که در حال فساد، استبداد و ظلم در این کشور هستند.
جنبش 14 فوریه پایان نمی یابد، زیرا اکثر شهروندانی که در میدان اللؤلؤة تظاهرات کردند، همچنان آرزوی بازگشت به این میدان را دارند، بازگشت به تریبونی که در آن گفتند کشور قانونمندی می خواهند که حافظ حقوق آنها باشد، آنها معتقدند حقوق آنها غارت می شود، پارلمانی که خون آنها به خاطر آن ریخته شد، از حق پادشاه در نابودی بافت جمعیتی و بافت اجتماعی دفاع می کند، پارلمان بحرین اعتبار کسانی را از بین می برد که تظاهرات کردند، آنها به خیزش خود ادامه خواهند داد و به همراه آن خیزش 14 فوریه ادامه دارد، شهروندان بحرینی منتظر فرصتی هستند که اعتبار و ارزش آنها نَه خانواده پادشاه بازگردانده شود.
جنبش 14 فوریه پایان نمی یابد زیرا پادشاه بحرین که تصور می کرد با هزار دینار می تواند مطالبات اقتصادی را بخرد، قادر به پرداخت هزینه هایش نیست. بدهی های بحرین، این کشور جزیره ای کوچک، از حد و اندازه گذشته است و نان اقتصادی که مردم را با هر طیفی دور خود جمع کرده، به حدی داغ و پخته شده است که می تواند دستان کسانی را که با آن بازی می کنند، بسوزاند.
جنبش 14 فوریه پایان نمی یابد زیرا تاریخ طولانی ملت ها و نَه تاریخ کوتاه پادشاهان و دیکتاتورها است. عمر ملت ها طولانی تر از عمر پادشاهان آنها است و جمعیت ملت ها بیشتر از تعداد پادشاهان است و ملت ها اگر چیزی برای خوردن پیدا نکنند، پادشاهان خود را می خورند.