فدراسیون جهانی بسکتبال هم با توجه به تغییرات سیستم رقابت‌های ملی بسکتبال و تلاش برای مطرح شدن بیشتر این رشته در جهان، تمرکز ویژه‌ای روی این دوره از مسابقات جام جهانی دارد و تقریبا هر هفته مطلبی از بسکتبال چین به عنوان میزبان مسابقات در سایت فیبا به چشم می‌خورد.
مطلب این هفته فیبا به "فیلیپ بلاتر" رئیس شرکت اسپرتز و مدیا اختصاص داشت که با بسکتبال چین همکاری دارد و نشست ماه قبل فدراسیون جهانی به میزبانی ژی ان چین حضور داشت.
بلاتر در صحبت‌های خود به تغییرات یک دهه اخیر در ورزش چین اشاره کرده و نکته مهمی را درباره این کشور مطرح می‌کند. او می‌گوید: "من تعهد مقامات بلندپایه دولت و مسئولان منطقه‌ای را دیدم که سرمایه گذاری عظیمی در ورزش و زیرساخت‌ها انجام می‌دهند. همچنین تغییر در نگاه شرکت‌ها و تجار چینی به ورزش را دیدم که حالا نگاه ویژه‌ای به ورزش برای معرفی محصولات خود دارند. "
او همچنین به تغییرات تکنولوژیک در چین اشاره می‌کند و این حقیقت که در کشور چین، رشته بسکتبال از فوتبال جلوتر است.
به این ترتیب دو عامل مهم پیشرفت بسکتبال چین را می‌توان از سویی سرمایه گذاری دولتی به خصوص در زیرساخت‌ها دانست و از سوی دیگر سرمایه گذاری اسپانسر‌ها در تیم‌های ورزشی که باعث پیشرفت سال‌های گذشته لیگ این کشور شده است. لیگی که بسیاری از ستاره‌های کشور‌های دیگر را نیز به خود جذب می‌کند.
در حالی که بسکتبال ایران مانند بسیاری از رشته‌های دیگر، هیچ یک از این حمایت‌ها را در اختیار ندارد و شرایط کلی اقتصادی روی چنین حمایت‌هایی تاثیر گذاشته است.
از طرفی بسکتبال چین در چند سال اخیر با ریاست یائو مینگ بازیکن افسانه‌ای این کشور، تغییرات مدیریتی هم داشته است. مینگ که سال‌ها در لیگ حرفه‌ای NBA بازی می‌کرد، با تفکرات حرفه‌ای به کشور خود بازگشت. او ابتدا در مسیر جام جهانی در دو سال گذشته، برنامه‌ای را برای کار بیشتر روی بازیکنان جوان در تیم ملی اجرا کرد و پس از آن تغییراتی در مسیر حرفه ای‌تر شدن لیگ بسکتبال چین ایجاد کرد.
اتفاقی که در مدیریت بسکتبال ایران هم با وجود تغییر محمود مشحون رئیس فدراسیون بعد از ۱۶ سال رخ نداد و همچنان ثمره کم کاری فدراسیون در دهه نود به خوبی دیده می‌شود.
به این ترتیب با عقبگردی به فینال بازی‌های آسیایی با دیدِ منطقی‌تر باید گفت که تیم ملی ایران با مقایسه کاری که روی بسکتبال دو کشور انجام می‌شود، هیچ منطقی برای شکست چین نداشت و دورنمای امیدبخشی برای سال‌های آینده نیز با شرایط فعلی دیده نمی‌شود. مگر اینکه تغییراتی در شرایط پیشرفت مشابه با کشور چین یا الگو‌های دیگر ایجاد شود.