محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر زخم‌پوش‌های بیوپلیمری تولید کردند که در بهبود زخم بستر، زخم دیابتی، بریدگی‌ها و زخم ترومای سطحی پوست مؤثر است.
دکتر امیرسالار خندان پژوهشگر پسا دکتری پژوهشکده فناوری‌های نو دانشگاه صنعتی امیرکبیر با اشاره به تولید بیوپلیمر تقویت شده گفت: زخم پوش‌های بیونانوکامپوزیتی متخلخل ساخته شده به روش خشکایش انجمادی و با بهره گیری از تکنیک جدید همگن‌سازی نانوذرات در بیوپلیمر طبیعی بوده است.
وی با بیان اینکه پلیمر سنتز شده با استفاده از جلبک دریایی بوده است، افزود: زخم پوش تولید شده می‌تواند برای انواع زخم‌های مرطوب و خشک مورد استفاده قرار گیرد، این محصول روند درمانی بهتر و ساده تری را نسبت به زخم پوش‌های موجود در بازار از خود نشان می‌دهند.
خندان آسیب‌های پوستی را به طور عمده شامل زخم‌های مزمن، سوختگی، تومور‌ها و بریدگی‌ها دانست و گفت: زخم پوش‌های سنتی از طریق ایجاد محیط خشک موجب تأخیر در روند ترمیم زخم می‌شوند، در حالیکه بستر زخم نیاز به محیط باز و سالم طبیعی برای ترمیم نیاز دارد که این مسأله منجر شد تا زخم پوش‌های سنتی جای خود را به زخم پوش‌های نسل جدید بدهد.
وی تمرکز این مطالعات را بهبود و درمان زخم‌هایی که دیر بهبود می‌یابند و عفونت سطحی و عمقی می‌تواند باعث آسیب پوستی شود و یا وارد مرحله مزمن شده و درمان‌پذیر نیستند دانست و افزود: بیوپلیمر طبیعی تولید شده در این تحقیقات قابلیت جذب آب چند صد برابری وزن اولیه خود را دارد.
این محقق با تأکید بر اینکه این زخم‌پوش تحت آزمون‌های زیستی نظیر زیست فعالی و زیست سازگاری، رفتار تورمی و جذب آب در محیط استاندارد، رشد و تکثیر سلول‌های پوستی قرار گرفته است، گفت: در ساخت این زخم‌پوش از هیدروژ‌هایی نظیر «کایتوسان» و «سدیم آلژینات» استفاده شد.
وی افزود: کایتوسان ساختار مناسب برای انکپسوله کردن سلول از خود نشان می‌دهند و سدیم آلژینات ویژگی‌هایی از قبیل توانایی برای تشکیل هیدروژل در شرایط فیزیولوژیکی، تجزیه ملایم ژل برای بازیابی سلول و رشد و حرکت مواد مغذی و مفید دارد.
خندان با بیان اینکه در این مطالعات سعی شد با بهره گیری از فناوری نانو، پانسمان‌های متخلخل و پایدار شیمیایی و مکانیکی برای ترمیم زخم‌ها طراحی کنیم، گفت: در این طرح داربست متخلخل بیوپلیمری برای ترمیم بافت و زخم تولید شد تا با استفاده از آلژینات اصلاح شده به روش خشکایش انجمادی، توانایی کنترل رهایش دارو را در مدت زمان زیاد داشته باشد و ساختار شیمیایی آن خواص داربست را بهبود ببخشد.
این پژوهشگر پژوهشکده فناوری‌های نو دانشگاه صنعتی امیرکبیر مرطوب نگهداشتن محیط زخم برای تسریع بهبود آن، بررسی تغییر رنگ و تغییرات pH جهت مصون نگهداشتن محل زخم از باکتری و آلودگی و غیرسمی را از ویژگی‌های زخم‌پوش‌های تولید شده عنوان کرد و افزود: تاکنون دارو‌های مختلفی نظیر کورتون به منظور سرعت بخشیدن به روند ترمیم زخم به کار رفته‌اند که نقش مهمی در تسریع روند ترمیم زخم دارند، ولی نتایج مطالعات مرحله حیوانی نشان داده است که آلژینات خوراکی هیچ گونه اثر سوء ندارد.
وی با تأکید بر اینکه اندازه منافذ هیدروژل آلژینات تشکیل شده در این زخم پوش بسیار متنوع است، گفت: این خاصیت موجب می‌شود که پروتئین‌های بزرگ مانند «فیبرینوژن» به راحتی از هیدروژل آلژینات کلسیم عبور کند، ضمن آنکه این محصول ویژگی‌های ایده آلی برای بازسازی عصب دارد.
وی انجام آزمایش‌های بالینی را مرحله دیگر این مطالعات نام برد و افزود: با توجه به قیمت مناسب، فرایند تولید آسان و در دسترس بودن مواد اولیه زیستی، تولید این زخم‌پوش بیوپلیمری از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه خواهد بود، علاوه بر آن استفاده راحت و نیاز نداشتن به تعویض پیوسته و متداوم زخم‌پوش و رهایش کنترل شده دارو، کاهش هزینه‌های درمانی بیماران را در پی دارد.
این طرح از سوی دکتر سعید صابر سمندری عضو هیأت علمی پژوهشکده فناوری‌های نو و دکتر امیرسالار خندان پژوهشگر پسا دکتری پژوهشکده فناوری‌های نو اجرایی شد.