درسالروز شهادت امام رضا (ع) مشهد الرضا عزا و غوغاست.
پرچم های سبز و سیاه و قرمز در و دیوار مشهد الرضا(ع) را فرا گرفته است.
کاروانها دسته دسته سواره و پیاده خود را به حرم دلها میرسانند.
گنبد طلای امام رضا غرق بوسه ملائک شده و ساحت قدسی امام هشتم(ع) تسلیت گوی فرشتگان زمین و آسمان است.
عاشقان و دلسوختگان از جای جای ایران از شهر و روستا، پیر و جوان ، زن و مرد با پای پیاده سوار بر مرکب عشق در جاده عاشقی به سوی مشهد الرضا ، جایگاه دلهای غریب و عاشق رهسپار شدهاند.
زبان از وصف این همه جوش و خروش قاصر است .
عظمت این اشکها ، این گامهای پیاده و سواره ، این پاهای برهنه و تاول زده و این پیوند قلبی با ائمه (ع) را با کدام قلم می توان نگاشت؟
یا ضامن آهو ! همه زائرانت دلسوخته و عاشق به ساحت قدسی تو با پای ارادت و قلبی مملو از عشق مشرف شده اند و همه رضا رضا گویان سر بر ضریح دلدادگیت نهاده اند.
عزاداران دلسوخته در مصیبت شهادت امام و مولای خود در حریم قدسی رضوی نمی دانند تسلیت جویند یا تسلیت گویند.
آقاجان، آنان که آمده اند با صد شوق و دلدادگی چون کبوتران حرمت در این حریم قدسی بال و پر می زنند و دلسوختگانی که ایوان طلائیت آرزویشان شده است ، دل راهی این صحن و سرا کرده اند.
همه می گویند: آمدم ای شاه پناهم بده.
ای صاحب مقام رضایت و ای مسندنشین مقام کرامت! دلدادگانت را دریاب.