به گزارش
خبرگزاری صدا و سیما مرکز قزوین، اینجا یکی از ده‌ها مدرسه روستایی استان قزوین است؛ ۱۳۰ کیلومتر آن طرفتر از مرکز استان. جایی در میانه کوه‌های طارم سفلی، روستای دُهنّج.
از سوز سرمایی که توی کلاس می‌پیچد نگران است که تن رنجور بچه‌ها را در زمستان رنجیده‌تر کند. حالا که بچه‌ها مجبورند مسیری طولانی حتی یکی دو کیلومتر راه بروند تا به مدرسه برسند کاش گرمای کلاس آغوشی باز برای آن‌ها داشته باشد.
مادر فاطمه یکی از هفت دانش آموز مدرسه روستا، دلواپسی‌های دیگری هم دارد؛ از دیوار‌های ترک خورده کلاس به ویژه چهارچوب‌های درب ورودی، از نبود نور و روشنایی، از کلاسی که دلگیر است و از آینده‌ای که شاید در آن، مدرسه، خاطره‌ای ناخوش و اندوهناک باشد.
یک درد کهنهدانش آموزان قدیمی این مدرسه که حالا بعضی شان همین جا مانده اند و خاطرات سال‌های گذشته را مرور می‌کنند، در قامت پدران و مادران بچه‌های مدرسه، بیش از گذشته نگرانند.
مدرسه‌ای که سال به سال دانش آموزانش کمتر شده باشد و در عوض سالهایِ عمرش، یکی یکی اضافه شده باشد، بیش از این‌ها جای نگرانی دارد.
برای آن‌ها کهنگی کلاس انگار دیگر توی ذوق نمی‌زند؛ امن بودن فضا چیزی است که به دنبالش هستند.
معلم این مدرسه هفت نفره می‌گوید: چند بار برای کمک به بهبود اوضاع به آموزش و پرورش رفته، اما دستِ تنگ دولت، اجازه اعتباربخشی به این مدارس را نمی‌دهد؛ مدارسی یکی از دردهایشان، کم بودن تعداد بچه هاست.
حسین خانی می‌گوید: این وضعیت مانعی جدی در یادگیری و حتی مشارکت دانش‌آموزان در موضوعات کلاسی است، اما هیچ وقت به آن جدی پرداخته نشده است.
حالا این ماجرا هر روز در ده‌ها مدرسه دورافتاده روستایی استان تکرار می‌شود.