نوای محرم؛
هشتمین روز محرم مزین به نام علی‌اکبر(ع)
حضرت علی‌اکبر(ع) فرزند ارشد امام حسین(ع)نمونه کاملی از شجاعت و وفاداری به دین بود که با معرفت و بصیرت کامل جانش را فدای دفاع از ولایت کرد.
به گزارش خبرگزاری صدا وسیما مرکز کهگیلویه وبویراحمد، در روزشمار واقعه کربلا روز هشتم محرم به نام حضرت علی‌اکبر(ع) نام‌گذاری شده است.
اگرچه همه شهدای کربلا از صبح تا عصر عاشورا به شهادت رسیدند اما هر روز از این دهه به نام یکی از شهدای کربلا نام‌گذاری شده تا شاید نسل کنونی از این بزرگواران درس زندگی و فداکاری در راه ولایت و امامت را بیاموزند و این نام‌گذاری از باب احترام است.
شجاعت و دلاوری حضرت علی‌اکبر(ع) و رزم‌آوری و بصیرت دینی و سیاسی او در سفر کربلا به‌ویژه در روز عاشورا تجلی کرد.
حضرت علی‌اکبر(ع) همان طور که در تاریخ و مقاتل آمده است به لحاظ ظاهری شباهت زیادی به پیامبراکرم(ص) داشت به‌طوری‌که مورخان و محدثان گفته‌اند: شبیه‌ترین انسان‌ها به حضرت رسول(ص) بود از حیث خُلق و خَلق همچنین ایشان از نظر صبر، حوصله، بردباری، مهربانی، کمک به فقرا و در یک کلام در تمام خُلقیات شبیه‌ترین افراد به نبی مکرم اسلام(ص) بود.
حضرت علی‌اکبر(ع) آن‌چنان از نظر قیافه و چهره شبیه به پیغمبر بود که امام حسین(ع) فرمودند: هر وقت دلم برای جدم رسول‌الله تنگ می‌شد به چهره علی‌اکبر(ع) نگاه و در چهره او وجود مقدس پیغمبر(ص) را می‌دیدم.
فضایل حضرت علی‌اکبر(ع) به‌قدری بود که در زیارت عاشورا به ایشان سلام داده شده است: «السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین» لفظ علی بن الحسین اشاره به وجود با برکت حضرت علی‌اکبر(ع) دارد.
حضرت علی‌اکبر(ع) چنان مقام ویژه‌ای نزد امام حسین(ع) داشت که ایشان با وجود آن‌که هیچ‌گاه نفرین نکرده بود، بعد از شهادت حضرت علی‌اکبر(ع) بر لشکریان یزید نفرین کرد و فرمود: «قطع الله رحمک» و نیز نفرین کرد که خدا عمرسعد را مقطوع‌النسل کند.
در جلد چهارم بحارالانوار آمده است: حضرت علی‌اکبر(ع) اذان‌گوی خوبی بود صدای زیبایی داشت و مؤذن خوبی بود، اصحاب امام حسین(ع) وقتی به کربلا رسیدند سپاه حُر هم به امام حسین(ع) ملحق شد و برای نماز به امام (ع) اقتدا کرد،حضرت علی‌اکبر(ع) هم اذان خواند.
در کربلا اهل حرم دل‌گرمی‌شان به علی‌اکبر(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) بود و وقتی او به میدان رزم رفت گویی جان همه اهل حرم هم رفت.
علی‌اکبر برای رفتن به میدان رزم چند بار از امام حسین(ع) درخواست حضور در میدان کرده بود اما امام به او اجازه نداده بود.
پیکر مطهر حضرت على اکبر(ع) با شمشیرهاى دشمن قطعه قطعه شد.
وقتى امام حسین(ع) بر بالین او رسید صورت بر چهره خونین على اکبر(ع) نهاد و دشمن را نفرین کرد: «قتل الله قوما قتلوک…» و تکرار مىکرد که: «على الدنیا بعدک العفا» و جوانان هاشمى را طلبید تا پیکر او را به خیمه‌گاه حمل کنند.