نخستین روز ذی الحجه، زمین و زمان به چشم روشنی پیامبر میروند به میمنت پیوند دو نیمه سیب؛ پیوند پاک مادر آب و ابوتراب.
زمین امروز برای خودش بهشتی شده و سرشار از رایحه ای دلنواز؛ جبرئیل روی منبری از نور دل انگیزترین خطبه عقد هستی را می خواند برای آغاز زندگی مشترک بهترین مرد و زن عالم.
و این دو دریای مهربانی، بردباری و علم؛ معرفت و تقوا در قداستی بی همتا به یکدیگر می پیوندند تا دو گوهر هستی دو سید جوان بهشت؛حسن و حسین(ع) پدید آید، تا دین در سایه سار مهر و کرامت این عروس و داماد آسوده خاطر گیرد تا از پیوند دو نور، آسمانِ هستی به انتظار درخشش یازده کوکب نورانی تاریخ عشق بنشیند.
امروز آسمان دامن گسترده، ابرها در پیراهن باد مسرورانه می رقصند، کوه ها به استواری این دو نور الهی لبخند می زنند، باران شادمانه زمین را می بوسد، نسیم کوچه های شهر مدینه را نوازش می کند، کبوترها شاعر شده اند؛ فرشتگان هلهله کنان و دف زنان این شادی بی مانند را نظاره گرند و این پیوند مبارک را به علی علیهالسلام و فاطمه علیهاالسلام تبریک می گویند.
این دو ساکن عرش خدا پیوندی ساده را آغاز کردند بی زرق و برق با سرمایه مهر و عاطفه، بی اعتنا به ثروت و دار و ندار هم، با تکیه بر شانه های هم و راز دار و در کنار هم با بوریایی کهنه و ظرفی سفالی؛
امروز عروسی خورشید و ماه است و پدر با ترنم زیبای صلوات شکوه بی نظیر عاشقانه های این دو را به تماشا نشسته! می داند دستان ظریف دخترش نوازشگر روح زخمی ولیِّ حق امیرمومنان می شود، می داند دخترش همدم تنهایی های مردانه مظلوم ترین مرد تاریخ می شود می داند که زهرایش جهاد زنانه را که خوب همسرداری کردن است خوب می داند و در این جهاد الهی هم توفیق شهادت می یابد و نزد پروردگار عشق روسپید می شود.
نگارنده :مرضیه قاسمی