از زندان گوانتانامو تا ابوغریب فاصله‌ای دور در میان است یکی در کوبا و دیگری در عراق؛ اما نقطه اشتراکشان آمریکاست، هر دوی این زندان‌ها تحت نظر ایالت متحده آمریکا هستند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما؛ از زندان گوانتانامو تا ابوغریب فاصله‌ای دور در میان است یکی در کوبا و دیگری در عراق؛ اما نقطه اشتراکشان آمریکاست، هر دوی این زندان‌ها تحت نظر ایالت متحده آمریکا هستند؛ نام‌هایی رعب آور که یادآور شکنجه‌هایی ترسناکتر از معمول برای افکار عمومی است، شکنجه‌هایی که به اتفاق نظر کارشناسان و اسناد منزجرکننده، عجیب و غیرانسانی توصیف شده اند.
ماجرا زمانی غمگین‌تر می‌شود که بدانیم در این دو بازداشتگاه، زاندانیان بدون هیچ دادگاه و محاکمه‌ای اسیر و شکنجه می‌شوند.
بعضی از آن‌ها جان سالم به در برده اند، بعضی زیر شکنجه مرده اند.
در این زندان‌ها مسلمانانی که از دید ماموران آمریکایی مظنون به تروریست هستند بدون اثبات جرم عذاب کشیده و می‌کشند.
تصاویر معروف و دردناک سال‌های نه چندان دور از این زندان‌ها هنوز در خاطره تصویری افکار عمومی جهان جا خوش کرده است.
متصل کردن سیم‌های برق به بدن‌های برهنه زندانیان یا قسمت‌های حساس بدن و لذت بردن از تکان‌های ناشی از برق گرفتگی توسط زندان بان‌ها، استفاده از سگ‌ها برای به وحشت انداختن زندانیان و تکه پاره کردن بدن آن‌ها، لخت و تحقیر کردن زندانیان، تپه درست کردن از بدنشان، گرفتن عکس‌های یادگاری توسط نظامیان آمریکایی در کنار اجساد قربانیان که همان زندانیان عراقی بودند، اسناد منتشر شده از زندان ابوغریب است؛ زندانی که از سال ۲۰۰۴ تحت کنترل کشور آمریکا قرار گرفت.
این سو در گوانتانامو نیز ماجرا دردناک است؛ در زندانی که از سال ۲۰۰۱ تحت اجاره ارتش آمریکا درآمد، محرومیت از خواب، گرسنگی دادن‌های بسیار، شکنجه از طریق زخم‌های زندانیان، ضعیف کردن فیزیکی و روانی زندانی، شکنجه‌های روحی و جسمی از جمله القای حس خفگی از مهمترین اقدامات ضد انسانی در این زندان آمریکایی به شمار می‌رود.
گوانتانامو که از زمان جرج بوش به بهانه مبارزه با تروریست تقویت شد قرار بود طبق وعده‌های انتخاباتی اوباما همزمان با رئیس جمهور شدنش تعطیل شود، اما این اتفاق هیچوقت نیفتاد و تنها در برهه‌هایی با تبادل زندانی همراه شد.
گوانتانامو تاکنون صد‌ها نفر را به خود دیده است که بیشترشان از کشور‌های خاورمیانه هستند بدون اینکه جرمشان مشخص باشد.
همین موضوع بار‌ها باعث اعتراض نهاد‌های حقوق بشری و مردم این کشور شده است.
ده‌ها تن هم اکنون یعنی در سال ۲۰۱۸ میلادی همچنان در این زندان تحت شکنجه هستند و حالا نه از بوش خبری هست و نه اوباما، بلکه ترامپ به سر کار آمده است که می‌گوید: «به هیچ وجه قصد ندارد این زندان را تعطیل کند، زندانیان این زندان خطرناک هستند».
در مواجهه با ابوغریب و گوانتانامو با کشوری رو به رو هستیم که مدعی حقوق بشر است، اما اگر فقط سابقه زندان‌های مخوفش را در نظر بگیریم ۲۰ سال است نه به اعتراضات مردمی توجه می‌کند و نه گوشش بدهکار نامه‌ها و خواسته‌های سازمان ملل برای تعطیلی این زندان‌هاست.
گرچه بسیاری از شکنجه‌های مخوف زندان‌های آمریکا، رسانه‌ای و به آن اعتراف شده است؛ اما هنوز بسیاری معتقدند هیچ کس نمی‌داند بر روح و جسم زندانیان گوانتانامو در طول این سال‌ها چه گذشته، گرچه از مسئولیت نهاد‌های بین المللی نیز چیزی کم نشده است.
بررسی واقعیت زندان‌ها در کنار دیگر جنایات آمریکا در طول این سال‌ها به نظر می‌رسد یک موضوع را واضح‌تر از همیشه نشان می‌دهد، اینکه شعار حقوق بشر ایالات متحده آمریکا توخالی است.