خواستن توانستن است، این جمله آشنا شاید بهترین تعبیر برای این روز‌های جامعه باشد به شرطی که چاشنی اعتماد به توان جوانان و متخصصان داخلی به آن افزوده شود.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما؛ تهران سال ۱۳۸۷ - رآکتور تحقیقاتی دانشگاه تهران برای ادامه فعالیت و تولید ایزوتوپ‌های دارویی نیاز به سوخت دارد.
سوخت راکتور اورانیوم ۲۰ درصد است؛ بر اساس قراردادی از سال ۱۳۶۶ این سوخت از کشور آرژانتین خریداری و تامین می‌شود و حتی شرایط حساس جنگ تحمیلی نیز مانع ورود این سوخت به تهران نشده است.
این نخستین بار بعد از انقلاب اسلامی است که پس از اعلام نیاز ایران به آرژانتین برای دریافت اورانیوم ۲۰ درصد با مداخله آمریکا، این کشور از در اختیار گذاشتن اورانیوم خودداری می‌کند و سوخت راکتور تحقیقاتی به اهرمی جدید برای اعمال فشار به تهران تبدیل می‌شود.
بعد از عدم انجام تعهدات غربی‌ها در قبال تعلیق فعالیت‌های هسته‌ای در ایران، غنی سازی ۳.۵ و ۵ درصدی از سال ۱۳۸۴ مجددا آغاز شد.
غربی‌ها با علم به احساسِ نیازِ ایران به سوخت ۲۰ درصد و با هدف خالی کردن منابع اورانیوم کمتر غنی شده ایران، به دنبال کسب امتیازات حداکثری و فشار بیشتر هستند.
با کارشکنی طرف‌های غربی، جمهوری اسلامی ایران در حال رسیدن به این جمع بندی است که تنها راه غنی سازی ۲۰ درصد و تولید سوخت راکتور در داخل است.
ایران به طرف‌های غربی اعلام می‌کند که اگر سوخت راکتور تهران تامین نشود، ایران خود اقدام به تولید سوخت راکتور خواهد کرد؛ موضوعی که طرف‌های غربی آن را به تمسخر گرفته اند و چنین چیزی را باور نداشتند.
رئیس جمهور وقت در همان سال با اشاره به تعلل غرب برای در اختیار گذاشتن سوخت ۲۰ درصد، دستور تولید این سوخت توسط دانشمندان ایرانی را صادر می‌کند.
بعد از اینکه جمهوری اسلامی ایران اعلام کرد تولید سوخت راکتور هسته‌ای را در دستور کار قرار داده است، طرف‌های غربی به تکاپو می‌افتند و برخی پیشنهاد‌ها از جمله مبادله اورانیوم ۳.۵ و ۵ درصد با اورانیوم ۲۰ درصد را روی میز می‌گذارند.
بعد از مخالفت ایران با پیشنهاد‌های یکجانبه با چراغ سبز آمریکا، ترکیه و برزیل وارد چرخه مذاکرات می‌شوند.
عمر بیانیه تهران بسیار کوتاه بود، آمریکا که به ظاهر و به صورت مکتوب با مذاکرات تهران موافقت کرده بود چند روز بعد از بیانیه تهران عملا توافق را برهم می‌زند.
۴ ماه از بیانیه تهران می‌گذرد و شهریور ماه ۸۹ است، یک خبر دنیا را شگفت زده کرده است، ایران اعلام کرده است که به فناوری تولید اورانیوم ۲۰ درصد دست یافته است؛ دستاورد دانشمندان ایرانی که لبخند را بر چهره غربی‌ها خشک می‌کند.
دکتر مجید شهریاری استاد دانشگاه شهید بهشتی، فیزیکدان و دانشمند هسته‌ای توانسته است با اتصال دو آبشار ۱۶۴ سانترفیوژی به یکدیگر این دستاورد را برای ایران به ارمغان آورد و با پی بردن به فرمول ساخت صفحات سوخت عملا ایران را در تولید سوخت ۲۰ درصد خودکفا کند.
چند ماه بعد هزینه این دانش برای ایران پرداخت می‌شود و در آذر ماه سال ۸۹ تیم تروریستی موساد مجید شهریاری را ترور می‌کند.
دستاورد شهید شهریاری باطل السحری بر خیال کسانی می‌شود که فکر می‌کردند می‌توانند ایران را تحت فشار قرار دهند.
دستاورد شهید شهریاری نیاز ایران به کشور‌های غربی برای تامین سوخت نیروگاه مهم تهران و در نتیجه نیاز بیماران به رادیو دارو را رفع می‌کرد.
روایت تاریخی دستیابی به فناوری غنی سازی ۲۰ درصدی اورانیوم در ایران، صرفِ واژه‌های توانستن، خودباوری و تکیه بر توان متخصصان داخلی است که وابستگی به غیر را از بین برد، روایتی که میراث آن خون دانشمندان هسته‌ای کشور شد.
خواستن توانستن است، این جمله آشنا شاید بهترین تعبیر برای این روز‌های جامعه باشد به شرطی که چاشنی اعتماد به توان جوانان و متخصصان داخلی به آن افزوده شود، آن زمان است که تحریم‌ها و یاوه گویی‌های بدخواهان دیگر بی معنا خواهد بود، تجربه‌ای که در گذشته بسیار آن را آزموده ایم.