بهشتی سرسبز در دل کویر

به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز اصفهان؛ 65کیلومتری که از هیاهوی شهر اصفهان فاصله می گیریم می رسیم به حاشیه کویر مرکزی ایران؛ جایی که زمینش تشنگی را سر می کِشَد و سکوت در گوش رهگذرانش فریاد می زند.
جایی که خاکش مانند نعشی بی جان رها افتاده و زمینش ،شوره زاری بیش نیست با گَوَن هایی که نیمه ی راه به زندگی پشت کرده اند و خار وخَسی که نفس نمی زنند.
اینجا کوهپایه در شرق اصفهان است؛همسایه کویر که سالهاست مردمانش با خشکسالی دست وپنجه نرم می کنند؛جایی که روزگاری به شهر خوشه های طلایی معروف بود و حالا در این روزهای گرم، کم آبی رمق را از زمین های بی جانش ستاده و به جایش خار مُغیلان کاشته.
اما حوالی همین کویر تشنه، حدود 15کیلومتر جلوتر که می رویم، نسیم زندگی می وزد؛ انگار زمین جانی دوباره گرفته است و کویرِ تشنه سیراب و سر زنده شده.
مزرعه ای سخاوتمند در دل بیابانی خشک که تاچشم کار می کند پر است از درختان بادام، پسته، انار و هلو و بوته های گل محمدی.
صدای باد میان مزرعه می آید و دیگر از آن گرمای کلافه کننده خبری نیست.
صاحب مزرعه سید حسن قوامی نامی است، اهل روستای زفره اصفهان.
به باغ بیست هکتاری اش دعوتمان می کند؛ می گوید: مزرعه سرسبزش دسترنج خانواده هفت نفره شان است؛ درختانی کاشته اند مقاوم به خشکی مثل پسته و انار.
می پرسم در این منطقه کویری که زمین نایی ندارد و چاه آبی هم نیست، چگونه باغش پر از رنگ ِسبزِ زندگی است؟
می گوید: قنات قدیمی مزرعه اش را لایروبی و با بازسازی آن حداقل آب موجود را ذخیره و با آبیاری قطره ای درختان را سیراب و کمربندی سبز در بیابان ایجاد کرده است.
حسن احمدی رییس جهاد کشاورزی کوهپایه که در این سفر همراهی مان می کند هم از فعالیت های مختلف او می گوید: این کارآفرین نمونه در این مزرعه با استفاده از روش های نوین آبیاری توانسته است هم کشاورزی را رونق دهد و هم در کنار کشت گلخانه ای، شترمرغ و ماهی پرورش دهد.
"زهرا خانم" مادر این خانواده هفت نفره است، می گوید: تلاششان فقط به باغداری خلاصه نمی شود؛ استخر پرورش ماهی شان را نشانه مان می دهد: ماهی های قزل آلا با وزن 450تا 800گرم که هم به مصرف خانواده می رسد و هم اهالی روستای زفره.
می گوید: سالانه حدود 180هزار قطعه ماهی در این استخر پرورش میدهند.
مزرعه چند منظوره ی آقای قوامی گلخانه ای دو هکتاری هم دارد که در تولید و اشتغال زبانزد است و محصول عمده اش خیار است و گوجه فرنگی و فلفل دلمه ای.
او با کمک کارگرانش خیار می چیند و جعبه ها را یکی پس دیگری پر می کند تا تازه و تُرد به میدان میوه وتربار برسد.
آقای قوامی با همت خود از خاک مرده این کویر طلا ساخته و در مزرعه ای یک هکتاری زعفران کاشته تا چرخ اقتصاد خانواده و کشور را با هم به‌حرکت درآورد.
زعفران‌هایش هم حالا گل‌ داده‌اند و کارگرانش در حال گل‌‎چینی، با احتیاط و صبوری گل‌ها را جدا می‌کنند.
ما را هم مهمان چای خوش طعم زعفرانی اش می کند؛ از نزدیک شاهدیم که جای جای این مزرعه تلاش وتکاپو به چشم می خورد.
"علی آقا" فرزند بزرگ آقای قوامی هم مزرعه یک هکتاری پرورش شترمرغ راه اندازی کرده و با تلاشش بیش از 100قطعه شتر مرغ پرورش داده که علاوه بر گوشت و پر از تخم آن نیز برای خلق آثار هنری بهره می برد.
"حسین آقا" کارگر 35ساله مزرعه آقای قوامی که همراه 20نفر دیگر میهمان سفره برکت این خانواده است می گوید: در این روستای دور افتاده پس از چند سال بیکاری در این مزرعه مشغول به کار شده تا روزی خود و خانواده اش را تامین کند.
آقای قوامی گله نمی کند از جاده خاکی یا از  نبود برق و  گاز مزرعه، اما قاطعانه از همت بلند خانواده اش که پایانی ندارد می گوید و اینکه اگر حمایت شود می‌تواند زمینه اشتغال 200نفر را هم فراهم کند.
او از آرزوهایش می گوید،اینکه در اندیشه سرسبزی کویر کوهپایه است و دلش می خواهد تمام این منطقه قطعه ای از بهشت شود....
چیزی تا غروب نمانده و زمان رفتن فرا رسیده،گرچه دل کندن از این مزرعه و آدم های آسمانی اش  سخت است اما اینجا به همت خانواده سید حسن قوامی خاکهای تشنه بیابانش جانی دوباره گرفته اند؛ باور کنید راه بهشت از دل همین کویر آغاز می شود....

نگارنده :  مرضیه قاسمی-راضیه رحیمی