به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاري صداوسيما ؛ به نقل از بخش تصویری خبرگزاری رویترز، آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان در ادامه نطق امروزش در نشست دو روزه «راهکارهای جهانی» در برلین اظهار داشت: ما در مورد اهدافی که در دستور کار 2030 در مورد مفهوم توسعه پایدار در موردشان توافق کرده ایم، اشتراک نظر داریم. با این حال در مورد چالشهای بشری که تغییرات آب و هوایی از آن جمله است، هر چند نتوانستیم به وحدت (مورد انتظار) دست یابیم اما باستثناء آمریکا سایر اعضای گروه بیست به اجرای توافقنامه پاریس، متعهد و پایبندند. در آن زمان ریاست دوره ای آلمان بر گروه بیست بسیار مهم بود.
ما پیش از برگزاری این نشست در سال گذشته، دیدارهایی را با هدف انجام گفتگوهای گسترده در حوزه های مختلف جامعه مدنی با هم داشتیم. چون به این شکل می توانستیم نگاههای کاملا متفاوت را نیز مدنظر قرار دهیم. طبعا از این زاویه، طبیعی بود که اندیشکده بزرگی را برای مباحث سیاسی نیاز داشته باشیم. در این اندیشکده ما تجربیات و دانش تخصصی بسیاری از سران هوشمند گروه بیست را در اختیار خواهیم داشت تا بتوانیم یک استفاده واقعی از فرآیند باورسازی سیاسی و نیز یافتن راهکارهای مورد نیاز داشته باشیم. ما باید (در حل بحرانهای جهانی) مسئولیت پذیر باشیم، توان تصمیم گیری داشته باشیم و خلاصه یک دولت جهانی راه بیندازیم. برای استفاده از فرصت جهانی شدن و همزمان کاهش ریسکها باید بدانیم که اشتراکی کار کردن، بهترین نتیجه را می تواند بدست دهد.
اما با این حال (این روزها) شاهدیم که رویکردهای چندجانبه گرا همچنان زیر سئوال می روند و مورد تردید قرار می گیرند. به همین خاطر است که توافقنامه ها و نهادهای بین المللی تضعیف می شوند و راهکارهای انتخاب شده نیز (لزوما) مورد حمایت قرار نمی گیرند و بعضا این می شود که اقدامات یکجانبه کلید می خورند و آغاز می شوند. این، مساله ای واقعا نگران کننده است. نباید فراموش کنیم که نظام چندجانبه گرای ما در قرن بیستم میلادی، درس مهمی از دو جنگ جهانی ویرانگر گرفت. شبکه ای از همکاری های بین المللی باید بتواند صلح و آرامش را تضمین کند. شاید ما صلح را از دست بدهیم اما براستی آیا می دانیم بازگشت صلح تا چه میزان سخت و دشوار است؟ ما اروپایی ها این مساله را در همسایگی بدون واسطه خودمان با اوکراین، سوریه و لیبی تجربه کرده ایم. چشم انداز و افق زندگی میلیونها انسان به ویژه از سوریه، اجبار آنها به فرار از موطنشان است.
در نهایت این شد که ما اروپایی ها تبعات مستقیم این بحران و مناقشات مربوط به آنرا دریافت کردیم. امروز بیش از شصت و پنج میلیون انسان در سراسر جهان از موطن خود گریخته اند و ما چنین آماری را حتی در دوران جنگ جهانی دوم نیز تجربه نکرده بودیم. اکنون باید از خود بپرسیم که آیا مسیر حرکت در چندجانبه گرایی که ما تاکنون حرکت در این مسیر را در پیش گرفته بوده ایم به بن بست رسیده است؟