کشتی نجات؛ امام سوم، اباعبدالله حسین بن علی بن ابی طالب علیهم السلام، سوم ماه شعبان در شهر مدینه چشم به عالم هستی گشود همان حسینی که اکنون چشم عاشقان سالها به بصیرت او دوخته شده و حیران اوست.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما؛ به سبب آنکه آن حضرت با نثار خون پاک خود و یارانش، از اسلام و ارزشهای اسلامی پاسداری کرد؛ روز میلادش روز پاسدار نام گذاری شده است.
پیامبر صلی الله علیه و آله سلم، تبسّم بر لب، لحظه موعود را به شوق ایستاده و امیرمؤمنان علی علیه السلام، لحظه شمار آمدن اوست!
آری روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت دومین فرزند برومند حضرت علی و فاطمه، که درود خدا بر ایشان باد، در خانهی وحی و ولایت، چشم به جهان گشود.
روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی، جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون «شبیر» که به عربی «حسین» خوانده می شود، نام بگذار. چون علی (ع) برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستی؛ و به این ترتیب نام پر عظمت «حسین» از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه انتخاب شد.
از ولادت حسین بن علی (ع) که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص) که ۶ سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستین اسلام (ص) درباره حسین (ع) ابراز می داشت، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم آگاه شدند.
سلمان فارسی می گوید: دیدم که رسول خدا (ص) حسین (ع) را بر زانوی خویش نهاده او را می بوسید و می فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت های خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان امام زمان (عج) است.
انس بن مالک روایت می کند: وقتی از پیامبر پرسیدند کدام یک از اهل بیت خود را بیشتر دوست می داری، فرمود: حسن و حسین را، بارها رسول گرامی حسن و حسین را به سینه می فشرد و آنان را می بویید و می بوسید.
ابو هریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است در عین حال اعتراف می کند که رسول اکرم (ص) را دیدم که حسن و حسین (ع) را بر شانههای خویش نشانده بود و به سوی ما می آمد، وقتی به ما رسید فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی کرده است.
عالی ترین، صمیمیترین و گویاترین رابطهی معنوی و ملکوتی بین پیامبر و حسین را می توان در این جملهی رسول گرامی اسلام (ص) خواند که فرمود: حسین از من و من از حسینم.