به گزارش
خبرگزاری صدا و سیما مرکز فارس، دبیر کانون نقالی بنیاد فردوسی گفت: گشایش خانه‌های نقالی بر پایه سند تعهد آور ایران در یونسکو به موجب ثبت جهانی این آیین در سال ۲۰۱۰ صورت گرفته است.
مسعود نوری‌فرد بیان داشت: این آیین از دوران ماد‌ها در ایران با حضور گروهی به نام «گوسان‌ها» وجود داشته است، و در دوران صفویه و قاجاریه با عنوان نقال و پرده‌خوان شناخته شده‌اند.
وی گفت: نقاشی در مجالس وعظ و خطابه خوانی باعث پدید آمدن هنر پرده‌خوانی شد که امروزه باعنوان هنری مذهبی شناخته می‌شود.
مرتضی دانش مدیر سرای نقالی شیرازهم گفت: شاهنامه‌خوانی، آشنایی با هنر نمایش و ورود به دوره نقالی سه سرفصل سرای نقالی شیراز است.
دبیر کانون نقالی بنیاد فردوسی افزود: ازآنجا که نقالی در زمره هنر‌های در معرض خطر در یونسکو ثبت شده است، باید تلاش کنیم آموزه‌های فرهنگ ایرانی و اخلاق ایرانی اسلامی شاهنامه، در ترویج و آموزش نقالی زنده شود.
دبیرکل بنیاد فردوسی هم در این مراسم، شاهنامه را دانش نامه‌ای دانست که ۱۰ هزار سال فرهنگ ایران را اثبات می‌کند و گفت: آموزه‌های اخلاقی شاهنامه که میراث پیامبران و نیاکان است، یکایک آموزش‌ها و پژوهش‌ها و آیین‌هایی را نمایندگی می‌کند که نزد ایرانیان بوده است.
یاسر موحد فرد افزود: فردوسی و میراثش چنان جهانی و با ارزش است که اگر کم‌کاری کنیم، سایر کشور‌ها آمادگی دارند این میراث ارزشمند فرهنگی و ادبی را به نام خود ثبت کنند.
نقالی هنر روایت داستان‌های شاهنامه با بهره‌گیری از ظرفیت‌های کلامی و بدنی هنرمند است که تنها ابزار آن چوبی با نام مُنتشاست که گاهی سپر است، گاهی گرز و گاهی شمشیر و در مکاتب مختلفی همچون مکتب خراسان و تهران آموزش داده و اجرا می‌شود.
سرای نقالی ایران پیش از این در کاشان در استان اصفهان و ابرکوه در استان یزد آغاز به کار کرده بود.