رئیس مؤسسه غدیر شناسی گفت: متأسفانه به علت اینکه آیت الله میرزا محمدعلی شاه آبادی را بیشتر در عرصه عرفان می‌شناختند بُعد فقاهت و اصولی بودن ایشان مستور مانده است.
وی افزود: نخستین و مهم‌ترین ویژگی این بزرگوار ارادت فوق العاده ایشان به ساحت مقدس حضرات معصومین (علیهم السلام)، به ویژه حضرت فاطمه الزهرا (س) بود، عموی بزرگوار ما آیت الله حاج آقای نصرالله شاه آبادی (حفظه الله) نقل می‌کنند که ایشان وقتی می‌خواستند استخاره‌ای بگیرند، می‌فرمودند: الهی به نور زهرا (س)، الهی به عصمت زهرا (س)، خلاصه به حضرت زهرا (س) خدا را قسم می‌دادند، بعد قرآن را باز می‌کردند و استخاره می‌گرفتند.
رئیس مؤسسه غدیر شناسی گفت: از ویژگی‌های دیگر ایشان تواضع و فروتنی بود، دوستان نقل می‌کنند در بازار تهران از مسجد تا منزل که می‌خواستند بروند، اگر حتی یک کودک ۱۰ ساله محضرشان می‌آمد یا با ایشان حرفی داشت، می‌ایستادند، به چهره‌ی او نگاه می‌کردند و با حوصله به حرف آن کودک گوش می‌دادند و اگر جوابی یا مطلبی بود به او می‌گفتند.
وی در ادامه به ذکر خاطره‌ای از امام (ره) پرداخت و افزود: امام می‌گویند ما دیدیم هنگامی که درسمان تمام می‌شد، طلبه جوانی محضر ایشان می‌آمد و کتاب حاشیه ملاعبدالله از ایشان درس می‌گرفت، ما تعجب کردیم شخصیتی در این رده علمی، در حوزه‌ای که این همه استاد دارد، آن هم شخصیتی که از قبل اذان صبح تدریس را شروع کرده تا حدود ساعت ۱۱ صبح، به این طلبه درس حاشیه ملا عبدالله می‌دهد، ما به ایشان اعتراض کردیم، اما ایشان فرمودند: یک انسان از من یک درخواستی کرده است و من در حد توانم باید اجابت کنم، حتی نفرمودند: یک طلبه یا یک مسلمان یا یک شیعه، فرمودند: یک انسان.
رئیس موسسه غدیر شناسی ادامه داد: البته بنده از مغفول ماندن وجهه فقهی آیت الله شاه آبادی گله مندم، مرحوم آیت الله میرزا هاشم آملی (ره) از شاگردان ایشان نیز اظهار ناراحتی و تأسف می‌کردند که بُعد فقاهت و اصولی بودن ایشان مستور مانده است، علت این موضوع نیز این بود که حضرت امام (ره) در عرفان شاگردی آقای شاه آبادی را می‌کردند و البته علاوه بر عرفان، در اخلاق نیز که یک رشته علمی و درسی جداگانه است شاگرد ایشان بودند.
آیت الله سعید شاه آبادی گفت: جایگاهی که آیت الله میرزا محمدعلی شاه آبادی در منظر امام داشتند هیچ یک از استادان بزرگوار و معظم امام (ره) نداشتند؛ بنابر این این توصیفات از لسان امام (ره) و بیان آرا و نظرات عرفانی آقای شاه آبادی از زبان امام (ره) باعث شد که بُعد فقاهت ایشان مستور ماند.
وی افزود: به هرحال این مهم است که طلاب و بزرگان ما بدانند که آقای شاه آبادی مرتبه بالای فقاهت و اجتهاد داشتند، ولی اوج درخشندگی ایشان در عرفان و فلسفه باعث شده است که افراد توجه نکنند و ندانند، مرحوم میرزای شیرازی دوم یعنی آیت الله میرزا محمد تقی شیرازی (ره) که از علمای بزرگ بودند و در طول عمرشان فقط به ۶ نفر اجازه اجتهاد دادند، یکی از این بزرگواران آیت الله میرزا محمدعلی شاه آبادی بود که نشان دهنده اوج مرتبه فقاهت این بزرگوار است.
آیت الله سعید شاه آبادی گفت: من روزی که محضر امام (ره) مشرف شدم بعد از شهادت والد شهیدم برای این که بدست مبارک امام (ره) معمم بشوم در اردیبهشت ۱۳۶۳ و در محضر حضرت آقا که رئیس جمهور بودند، دوستان در روز عید مبعث قبل اینکه امام داخل حسینیه تشریف ببرند در آن اتاق خودشان بودند.
وی افزود: دو روز بود که از شهادت والد شهید ما گذشته بود و حضرت آقا و دوستان، سؤالاتی درباره ارتباط امام با آیت الله شاه آبادی مطرح کردند؛ ایشان تعبیرشان این بود که آقای شاه آبادی علاوه بر اینکه یک فقیه بزرگ و یک عارف کامل بودند، یک مبارز به تمام معنا هم بودند، این خیلی جالب و درس آموز است که یک انسان هم در عرفان در اوج باشد و هم در مبارزه.
آیت الله سعید شاه آبادی گفت: آقای شاه آبادی نشان داد که این دو خصلت در آموزه‌های دینی و در مکتب اسلام قابل جمع هستند؛ هرچه عارف‌تر باشی، مبارزتری و نمی‌شود یک انسان عارف واقعی از مسائل اجتماعی و سیاسی خودش را دور کند.
وی افزود: مرحوم والد شهیدم نقل می‌کردند که در مبارزه با رضاخان، آقای شاه آبادی در سال ۱۳۰۶ تصمیم می‌گیرند که عده‌ای از علما را جمع کنند و در حرم حضرت عبدالعظیم (ع) تحصن کنند؛ ایشان با ۷۰ نفر برای متحصن شدن هم قسم می‌شوند، از ۲ یا ۳ روز قبل از حرکت، افرادی که قرار بود همراه بشوند، عذر آوردند و حاصلش این شد که آیت الله میرزا محمدعلی شاه آبادی با ۳ نفر رفتند و این سه نفر هم تمام مدت را نماندند.
آیت الله سعید شاه آبادی گفت: آیت الله میرزا محمدعلی شاه آبادی خودشان ۱۱ ماه در حرم عبدالعظیم (ع) در اعتراض به رضاخان متحصن بودند، تازه اوایل ظلم‌های رضا خانی بود و بحث کشف حجاب که سال ۱۳۱۴ اتفاق افتاد ظاهراً در ادامه ظلم‌ها بود با وساطت شهید آیت الله مدرس و مرحوم آیت الله شیخ عبدالنبی نوری که از علمای بزرگ آن موقع تهران بودند تحصن خودشان را خاتمه دادند و بلافاصله در سال ۱۳۰۷ بعد از پایان تحصن به قم می‌روند و ۷ سال یعنی تا سال ۱۳۱۴ در آنجا می‌مانند، در همین مدت امام (ره) محضر آقای شاه آبادی را درک می‌کنند، به هر حال این روحیه جهاد و مبارزه آیت الله میرزا محمدعلی شاه آبادی زبانزد عام و خاص بود، علاوه بر این نمادی از یک عرفان واقعی اسلامی است.