فیلم‌هایی که از ابتدای پاییز روی پرده سینما رفته اند چهره‌ای زرد و بیمارگونه به سینما داده اند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما؛ «مالاریا»، «زرد»، «ایتالیا ایتالیا»، «قهرمانان کوچک»، «مَلی و راه‌های نرفته اش»، «تابستان داغ»، «نگار» و «من و شارمین» از جمله فیلم‌هایی هستند که مهمان سینما‌های کشور شده اند.
اکران بعضی از این فیلم‌ها از اواخر تابستان آغاز شده است و برخی هم همزمان با آمدن پاییز روی پرده نقره‌ای رفته اند.
فیلم سینمایی «مالاریا» به کارگردانی پرویز شهبازی در سبک اجتماعی داستان یک دختر و پسر جوان را روایت می‌کند که در مسیر زندگی با مشکلاتی مواجه می‌شوند، آن‌ها سعی می‌کنند برای حل یک مشکل راه حلی پیدا کنند، اما در ادامه با معضلات جدیدی رو به رو می‌شوند.
قصه‌ای تکراری و گنگ، دیالوگ‌هایی سطحی و گاهی بی محتوا، بازی‌هایی ضعیف، شخصیت‌هایی بدون عمق و نقش‌هایی بی تأثیر و قابل حذف (از جمله نقش سمیرا) از ایراداتی است که سبب شده است «مالاریا» چنگی به دل نزند و حتی از اثر قبلی شهبازی یعنی فیلم سینمایی «دربند» بسیار ضعیف‌تر به نظر برسد.
این فیلم از لحاظ بصری نیز حرفی برای گفتن ندارد و برای مخاطبان هنر هفتم جذاب نیست، استقبال سرد مخاطبان از جدید‌ترین اثر کارگردان «دربند» گواه این امر است.
فیلم سینمایی «زرد» نیز که نخستین اثر سینمایی مصطفی تقی زاده است به واسطه حضور بازیگران سرشناس در روز‌های ابتدایی اکران با استقبال خوب مخاطبان رو به رو شد.
این فیلم قصه جوانانی را روایت می‌کند که به واسطه اختراع خود راهی ایتالیا هستند، اما مشکلاتی چون تصادف و بیماری یکی از افراد، شرایط را دگرگون می‌کند، با وجود اینکه حضور عده‌ای جوان مخترع در قصه می‌توانست حال خوب و هیجانات زیبایی را در فیلم به وجود بیاورد و حس خوبی به مخاطبان دهد، فضای فیلم به گونه‌ای است که مخاطب اتفاقات ناگوار را پشت سر هم می‌بیند به گونه‌ای که پس از پایان فیلم با عده‌ای از آن‌ها که صحبت کردیم، گفتند حالمان زرد شد!
در فیلم «زرد» بهرام رادان، ساره بیات، بهاره کیان افشار و مهرداد صدیقیان بازی متفاوتی از خود ارائه نداده اند و فضای فیلم فضای یأس و بیچارگی است.
فیلم سینمایی «ایتالیا ایتالیا» یک کمدی موزیکال ۱۰۰ دقیقه‌ای است که به نظر می‌رسد در گیشه موفق باشد.
این فیلم فرم متفاوت و ضرباهنگ قابل قبولی دارد، اما بی محتواست.
این فیلم قصه زندگی زوجی هنرمند را روایت می‌کند که به علت از دست دادن فرزند خود دچار مشکلاتی در زندگی زناشویی می‌شوند.
اگر چه کاوه صباغ زاده تصمیم داشته در فیلم موزیکال خود حرف‌های جدی بزند، اما ایتالیا ایتالیا یک طبل توخالی است که تنها زرق و برق دارد؛ این فیلم حرفی برای گفتن ندارد، قصه و کارگردانی آن خام است و اگر چه سارا بهرامی برای ایفای نقش در این فیلم نامزد دریافت سیمرغ شد و حامد کمیلی بازی روانی از خود ارائه داده است، اما دیگر بازیگران بازی خاصی از خود ارائه نداده اند.
«ایتالیا ایتالیا» یک اتفاق جدید در سینماست، اما بی محتوا بودن آن و معلق بودن همه چیز در فیلم سبب شده است حرفی برای گفتن نداشته باشد.
فیلم سینمایی «من و شارمین» نیز کمدی اجتماعی متوسطی است که کارگردانی، فیلمنامه و بازی‌های آن ضعیف است.
«تابستان داغ»، «مَلی و راه‌های نرفته اش» و «نگار» نیز به بیان معضلات اجتماعی می‌پردازند که از این بین فیلم سینمایی «نگار» ساخته رامبد جوان به علت فرم و ساختار متفاوتی که دارد قابل دفاع است.
«تابستان داغ» با قصه و لحنی تکراری به نوعی شبیه کار‌های اصغر فرهادی است و «مَلی و راه‌های نرفته اش» نیز از خشونت‌هایی که در جامعه علیه زنان می‌شود حرف می‌زند و فضایی شبیه کار‌های قبلی کارگردان آن دارد.
فیلم «قهرمانان کوچک» اگر چه در سبک کودک ساخته شده است، اما دغدغه ارزشمند و ستودنی دارد.
حسین قناعت سعی کرده در این فیلم با روایت قصه کودکانی که حمایت نکردن از کالای ایرانی سبب شده است زندگی آن‌ها در آستانه خطر‌های جدی قرار بگیرد، ضرورت حمایت از تولید ملی را به مخاطبان خود گوشزد می‌کند.
سایه سیاه فیلم‌های اجتماعی بر سینمای ایران اتفاق ناخوشایندی است که گریبان هنر هفتم را گرفته و کاهش مخاطبان و تکراری شدن فیلم‌ها را سبب شده است.
در حال حاضر تنوع سبک در سینمای ما به حداقل رسیده است؛ به گونه‌ای که فیلم‌های اجتماعی اغلب رنگ تیره دارد، فیلم‌های کمدی بی محتوا و دست سینما برای ارائه آثار فاخر هنری خالی است.
در فیلم‌هایی هم که در نوبت اکران قرار دارند کمتر از تعداد انگشتان یک دست اثر خوب و قابل دفاع دیده می‌شود و مخاطبان هنر هفتم تنها می‌توانند منتظر بمانند و چشم امید به فیلم‌های سی و ششمین جشنواره فیلم فجر و اکران آخر سال یا سال آینده داشته باشند!