این پایگاه اینترنتی در تحلیلی به قلم مایمونا اشرف نوشت در حال حاضر گسترش تسلیحات هسته ای یکی از مهمترین چالش ها برای صلح، امنیت و ثبات جهانی است. ساز و کار بین المللی برای مبارزه با اشاعه تسلیحات هسته ای نه فقط در توافق با اشاعه دهندگان احتمالی ناکافی است بلکه اهداف بندهای یک، دو، چهار و شش پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای (ان پی تی) را نیز تضعیف می کند. بند یکم ان پی تی هر یک از کشورهای دارای سلاح هسته ای عضو این پیمان را از انتقال فن آوری هسته ای به کشورهای فاقد سلاح هسته ای منع می کند.
در بند دوم ان پی تی، هر یک از کشورهای فاقد سلاح هسته ای عضو این پیمان متعهد می شود این فن آوری ها را دریافت نکند. بند چهار مربوط به حق همه اعضای این پیمان در تولید انرژی هسته ای با اهداف صلح آمیز بدون تبعیض و بر طبق بندهای یکم و دوم این پیمان است. بند ششم از کشورهای عضو می خواهد مذاکرات را برای توقف رقابت های تسلحات هسته ای و در نهایت خلع سلاح هسته ای به سرعت پیگیری کنند.
تا دهه هشتاد، اقدامات بین المللی برای جلوگیری از اشاعه تسلیحات هسته ای تا حدودی موفق تر بود اما پس از آن، نه فقط هند، اسرائیل و پاکستان مسلح به سلاح هسته ای شدند بلکه کشورهای فاقد سلاح هسته ای (ایران، کره شمالی، لیبی و سوریه) نیز به رژیم بین المللی عدم اشاعه تسلیحات هسته ای به طور کامل متعهد نبودند. تا کنون، نه کشور به سلاح هسته ای دست یافته اند و بیش از چهل کشور فن آوری دستیابی به آن را دارند.
تلاش هایی که برای جلوگیری از گسترش تسلیحات هسته ای انجام شد این تصور را ایجاد کرده است که با توجه به تغییر در سیاست جهانی و امنیت منطقه ای/ملی، مقابله با چالش ها برای منع گسترش تسلیحات هسته ای تقریبا بی تاثیر بوده است. کنفرانس بررسی ان پی تی که هر پنج سال یک مرتبه برگزار می شود اغلب در رسیدن به اتفاق نظر در مورد مسائل مختلف ناموفق بوده است. کشورهای دارای سلاح هسته ای و کشورهای فاقد این سلاح ها در مورد اشاعه/خلع سلاح هسته ای بر اساس بند ششم این پیمان همچنان اختلاف نظر دارند. به همین شکل اختلافات در تفسیر بند چهارم این پیمان در مورد کاربردهای صلح آمیز فن آوری هسته ای باقی است.
در ادامه این تحلیل آمده است، تبعیض در اجرای استانداردهای عدم اشاعه تسلیحات هسته ای و استفاده از رژیم عدم اشاعه به عنوان ابزاری برای اهداف سیاست های راهبردی و خارجی قدرت های بزرگ سوالاتی را درباره صداقت در آن و کاربردهای آن بوجود آورده است. توافق هسته ای هند و آمریکا تلاش ها را برای عدم اشاعه تسلیحات هسته ای تضعیف می کند زیرا بند های یکم و دوم ان پی تی را نقض می کند و هدف اصلی آن را که منع گسترش سلاح هسته ای است به چالش می کشد. به علاوه، پیوستن احتمالی هند به گروه تولید کنندگان صنعت هسته ای در تعادل هسته ای منطقه اخلال ایجاد می کند و موجب می شود پاکستان برای، بازدارندگی وارد رقابت تسلیحات هسته ای شود.
همچنین، هند و آمریکا سال گذشته موافقتنامه دفاعی خود را برای ده سال دیگر تمدید کردند و چهار طرح مهم را از جمله نسل بعدی پهپادهای کوچک راون و لوازم خاص برای هواپیماهای نظامی سی-130 اعلام کردند.
هر دو کشور همچنین موافقت کردند یک گروه کاری تشکیل دهند تا در مورد فن آوری ناو هواپیمابر و طراحی و تهیه فن آوری موتور جت همکاری کنند.
این اقدامات نه فقط سوالاتی درباره ماهیت تبعیض آمیز رژیم عدم اشاعه تسلیحات هسته ای ایجاد می کند بلکه کشورهای فاقد تسلحات هسته ای عضو ان پی تی را ترغیب می کند این پیمان را نقض کنند و به دنبال کسب سلاح هسته ای بروند.
دو بخش مهم در رژیم عدم اشاعه، یعنی پیمان جامع ممنوعیت آزمایش هسته ای (CTBT) و پیمان منع تولید مواد شکاف پذیر (Fissile Material Cutoff Treaty) هرگز اجرا نشده است و این مسئله تلاش های عدم اشاعه را زیر سوال می برد.
در خاتمه این مقاله آمده است، با وجود سال ها تلاش برای کنترل تسلیحاتی، خلع سلاح و عدم اشاعه تسلیحات هسته ای، سلاح های هسته ای در امنیت ملی کشورهای دارای سلاح هسته ای همچنان لازم است. می توان نتیجه گرفت که سلاح های هسته ای در جهان در حال افزایش و مدرن شدن هستند مگر آن که قدرت های هسته ای بزرگ تلاش های قاطعانه، منطقی و بی طرفانه ای را انجام دهند، در غیر این صورت کشورها همچنان بخش زیادی از بودجه خود را صرف برنامه تسلیحات هسته ای برای دفاع از خود خواهند کرد.