مشروح سخنان دبیرکل حزب الله لبنان

مسئله اساسی آن است که هر نوع راه حلی نباید باعث ایجاد خلأ در نهاد‌های حکومتی شود. بعضی افراد و بعضی روزنامه نگارانی که ما آن‌ها را محترم محسوب می‌کنیم و واقع بین هستند، گفتند که حزب الله نمی‌تواند بگوید می‌خواهد مانع از بروز خلأ (قدرت) شود، زیرا خود این حزب، کشور را دو سال و نیم معطل کرده بود تا میشل عون به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد، اما این قیاس وسنجش اشتباه و ظالمانه است. ما باعث ایجاد خلأ در کشور نشده ایم. در مدت آن دو سال و نیم، دولت به کار خود ادامه می‌داد و نقش ریاست جمهوری را هم ایفا می‌کرد. مجلس نمایندگان هم در آن مدت فعال بود.

 

همه راه‌ها باز و همه کارخانه ها، دانشگاه ها، مدارس و بیمارستان فعال بود و هیچ کسی به خیابان‌ها نیامد. کار کشاورزان، ساخت و ساز‌ها و فعالیت‌های تجاری و تردد خودرو‌ها ادامه داشت و هیچ چیزی در کشور مختل نشده بود. درباره تنها چیزی که کمبود وجود داشت، آن بود که باید یک فردی به عنوان رئیس جمهور در کاخ بعبدا می‌نشست و اختیاراتی را که قانون اساسی به او واگذار کرده است، برعهده می‌گرفت، اما اختیارات ریاست جمهوری برعهده دولت گذاشته شده بود. درست نیست که ما خلأیی را به کشور به مدت دو سال و نیم، تحمیل کردیم. بله درست است که ما مانع برگزاری انتخابات ریاست جمهوری شدیم، اما این مسئله با ایجاد خلأ در حکومت تفاوت دارد. مقایسه این دو شرایط با یکدیگر، قیاس مع الفارق است. بر این اساس می‌گوید روز گذشته رئیس جمهور، راه را برای مذاکره بر روی تظاهرکنندگان باز کرد.

 

اگر تظاهرکنندگان، رهبران مشخصی ندارند، خودشان رهبرانی را انتخاب کنند و هیئت‌هایی را انتخاب کنند که نماینده آن‌ها باشند. اگر نمی‌توانید یک رهبری واحد انتخاب کنید، مانند دیگر مناطق جهان، هر یک از میدان‌های محل برگزاری تظاهرات، هیئت‌هایی را به عنوان نمایندگان خود انتخاب کردند. این هیئت‌ها می‌توانند به عنوان نماینده تظاهرکنندگان با یکدیگر دیدار کنند و درباره مطالبات شان که هماهنگ با مطالبات مردمی باشد، به توافق برسند. البته نه اینکه خواسته‌های آن‌ها مطابق خواست بعضی طرف‌های سیاسی باشد. آن‌ها می‌توانند نزد رئیس جمهور بروند و با او گفتگو کنند.

 

این مسئله به معنای آن نیست که تظاهرکنندگان باید از خیابان‌ها و میدان‌ها خارج شوند. به هیچ وجه اینطور نیست. می‌توانید در خیابان‌ها و میدان‌ها باقی بمانید و زیر فشار مردمی، تظاهرات و اعتراضات، مذاکره کنید. مشکلی در این باره نیست. یکی از دستاورد‌های مثبت اعتراضات مردم همین است. هیچ کسی مذاکره را پیشنهاد نمی‌کند تا تظاهرات متوقف شود. هر روز می‌توانید تظاهرات و اعتراض کنید. مسایل مثبت و خوب تحرکات مردمی و چشم انداز و ارزیابی خود را بیان و راه درمان را هم مطرح کردم. می‌توانید درباره همه چیز سخن بگویید.

 

از جمله وضع دولت، فساد و اوضاع اقتصادی البته در چارچوب مطالبات تظاهرکنندگان، سخن بگویید. اگر کسی تمایلات سیاسی دارد و می‌خواهد بر موج تظاهرات سوار شود، چنین کاری درست نیست و تظاهرکنندگان نباید چنین اجازه‌ای به او بدهند. درباره مسئله بستن خیابان‌ها باید بگویم که من بحثی درباره اصل این کار ندارم. ما می‌پذیریم که بستن راه‌ها یکی از شیوه‌های اعتراضات مدنی است که تحرکات اعتراض آمیز یا نافرمانی مدنی به آن متوسل شوند. ما در گذشته به خیابان‌ها آمدیم و خیابان‌ها را بستیم. ما برای تحقق خواسته‌های خود در گذشته خیابان‌ها را بسته بودیم و در آینده هم ممکن است چنین اقدامی صورت دهیم تا خواسته‌های به حق خود را محقق کنیم؛ بنابراین من بحثی درباره اصل این اقدام ندارم، بلکه حرف من درباره زمان این اقدام است.

 

با گذشته ۹ روز از بستن خیابان‌ها و با توجه به اوضاع مالی، اقتصادی و معیشتی، بستن خیابان‌ها مشکلات و درد‌هایی را برای مردم ایجاد کرده است که شما هم آن‌ها را شنیدید. مردم می‌گویند روزی که نتوانم کار کنم، پولی به دست نمی‌آورم که غذای فرزندانم را تامین کنم. ۹ روز است که شما اجازه نمی‌دهید مردم به کار‌ها و مشاغل خود بپردازند. این‌ها از تظاهرکنندگان نیستند. تعداد تظاهرکنندگان بسیار زیاد است، اما بقیه مردم چه کنند؟ بقیه مردم به خیابان‌ها نیامده اند و در خانه‌های خود در همه مناطق، محبوس شده اند. شما آن‌ها را از مشاغل و تامین معیشت شان محروم کرده اید. به ویژه که اوضاع معیشتی دشوار است.

 

بستن خیابان‌ها بر اوضاع اقتصادی کشور تاثیر می‌گذارد. اما مسئله خطرناکتری هم وجود دارد. آنچه در بعضی خیابان‌ها رخ می‌دهد آن است که ایست‌های بازرسی ایجاد کرده اند، هر چند که سلاح در دست ندارند. اما بعضی جوانان که برای درگیری، اهانت و دشنام دادن آماده هستند، در این ایست‌های بازرسی حضور دارند. شاهد تحقیر مردم در خیابان‌ها هستیم. کسی را که با خودروی خود قصد عبور دارند، از خودرو پیاده و به او اهانت می‌کنند. این تصاویر در شبکه‌های تلویزیونی پخش شد و من بر اساس اطلاعات خاص این حرف را نمی‌زنم. مسئله خطرناکتر از همه اینها، درخواست کارت شناسایی از کسانی است که قصد دارند از خیابان‌ها عبور کنند.

 

این اقدام یادآور چه چیزی در لبنان است؟ اگر جوانان و نسل جدید به خاطر ندارند از پدران و مادران خود سوال کنند که این کار چه معنایی دارد که از مردم در خیابان ها، درخواست کارت شناسایی کنند؟ بعضی خیابان‌ها به ایست‌های بازرسی برای باج گیری تبدیل شده است. یعنی به عنوان مثال از کسی که می‌خواهد به بیمارستان برود، خیابان را باز می‌کنند به شرط آنکه ۵۰ دلار یا ۱۰۰ هزار لیره پرداخت کند. مسافری که می‌خواهد به فرودگاه برسد باید ۱۰۰ دلار بپردازد. این اقدام چه معنایی دارد؟ آیا این اقدام نافرمانی مدنی و یک اقدام اعتراض آمیز است؟

 

من نمی‌خواهم هیچ کسی را مسئول این اقدامات معرفی کنم، اما می‌گویم اگر واقعا به اراده مردم احترام می‌گذارید، نظرسنجی برگزار کنید و اگر اراده مردمی در لبنان در حد ۵۰ درصد از بسته ماندن خیابان‌ها حمایت کنند، خیابان‌ها بسته بمانند. اما مردم خواهان آن هستند که خیابان‌ها بازگشایی به تظاهرکنندگان می‌گویم که اینجا کشور شماست و شما از فقرا دفاع می‌کنید یا خودتان فقیر هستید. شما خواسته‌های به حق و درد‌ها و رنج‌هایی دارید و رنج و درد دیگران را می‌فهمید. به همین علت از شما تظاهرکنندگان می‌خواهم خودتان خیابان‌ها را باز کنید. هیچ کسی از شما نمی‌خواهد از خیابان‌ها و میدان‌ها خارج شوید.

 

می‌توانید با تعداد بیشتری در خیابان‌ها و میدان‌ها حاضر شوید و تظاهرات خود را گسترش دهید. به هیچ وجه مشکلی در این باره وجود ندارد. حتی در یک بزرگراه می‌توانید در یک طرف تظاهرات کنید و طرف دیگر را بر روی مردم باز بگذارید. از مردم و تظاهرکنندگان می‌خواهم مؤدبانه و با احترام، مسئولانه و برادرانه می‌خواهم خیابان‌ها را باز کنند تا مردم بتوانند به مشاغل و کار‌های خود بپردازند و بتوانند به دانشگاه ها، مدارس و بیمارستان‌ها دسترسی پیدا کنند. در این باره مشکلی وجود ندارد.

 

نکته مهم دیگری که باید به آن اشاره کنم آن است که عده‌ای تلاش می‌کنند فضایی در کشور ایجاد کنند که کسی در حکومت یا گروه‌های سیاسی، ارتش را به سوی درگیری با تظاهرکنندگان و تیراندازی به سوی آن‌ها سوق دهند. این حرف دروغ و افترا و فریبکاری است و به هیچ وجه درست نیست. ماموریت ارتش نیست که برای متفرق کردن تظاهرکنندگان و معترضان به خیابان‌ها و میدان‌ها بیاید، بلکه وظیفه آن حمایت از تظاهرکنندگان است. در سال ۲۰۰۵، لبنان شاهد حوادثی بود و تظاهرات در آن زمان برای مطالبات اجتماعی نبود، بلکه مسایل سیاسی مطرح بود. همه ما آن را به خاطر داریم. در آن زمان، فرمانده وقت ارتش از من و فکر می‌کنم از دیگران سوال کرد که عده‌ای از او می‌خواهند تظاهرکنندگان را با توسل به زور متفرق کند، حتی اگر این اقدام منجر به تیراندازی به طرف تظاهرکنندگان شود، او از ما سوال کرد نظر شما چیست؟ ما گفتیم که به هیچ وجه چنین اقدامی را نمی‌پذیریم و آن را رد می‌کنیم.

 

ارزیابی ما از آن تظاهرات در میدان الشهداء و طرح سیاسی آن بود که آن را رد می‌کردیم. ما می‌دانیم که هدف قرار دادن تظاهرکنندگان چه معنایی دارد. زیرا در ماه سپتامبر سال ۱۹۹۳ به ما حمله کردند و شماری از ما شهید و زخمی شدند. در زمان همان فرمانده ارتشی که گفتم، به سوی تظاهرکنندگان و جوانان و مردم در منطقه المشرفیه که برای مطالبات اجتماعی تظاهرات کرده بودند، تیراندازی شد. دیدگاه ما آن است که ارتش و نیرو‌های امنیتی لبنان نباید به سوی هیچ کسی تیراندازی کنند. البته حاکمیت باید به مسئولیت خود عمل کند و اگر تعرضی به اموال عمومی، تعرض به مردم یا ایست‌های بازرسی برای باج گیری از مردم ایجاد شود، حاکمیت در این باره مسئول است و از مسئولیت خود در این باره آگاهی دارد.