مشروح سخنان دبیرکل حزب الله لبنان

سید حسن نصرالله: بزرگ‌ترین مشکل لبنان، بحران بی اعتمادی میان دولت و ملت است
دبیر کل حزب الله لبنان در ادامه تصریح کرد: این شرایط بود که اوضاع امروز را در برابر ما قرار داد، اولین کاری که نیاز است در اینجا متذکر شوم این است که همه، حتی من، باید مسئولیت هایمان را بپذیریم، صادقانه با شما سخن می‌گویم، همه مسئولیت داریم، اما مسئولیت هایمان شدت و ضعف دارد، یکی بیست درصد، یکی سی درصد و دیگری و دیگری نیز بیشتر یا کمتر,، اما مهم این است که همگان مسئولیت هایمان را بپذیریم.

 

عیب است که فردی، به ویژه آنانی که در تمامی دولت‌های سابق در سی سال گذشته حاضر بوده اند، از زیر بار مسئولیتهایشان که موجب شده است اوضاع به اینجا برسد شانه خالی کنند. مسئولیت پذیری این نیست که سوار بر موج ملت شوند و دم از مبارزه با فساد بزنند. پس اولین نکته این است که همگان مسئولیت پذیر باشند و سهم خود را از مسئولیت‌هایی که موجب شد تا شرایط به اینجا برسد بدانند.

 

دوم اینکه در تلاش‌ها برای حل این مشکلات سهیم شوند، کسی که از زیر بار این وظایف شانه خالی می‌کند، مردم لبنان باید درباره او قضاوت کنند و حکم دهند. کسی که سی سال در کشور و اداره کشور مسئولیت داشت و هر آنچه خواست انجام داد، اما آخرین لحظه خود را بسان بزرگی بداند که از فراز بلندی اوضاع را نظاره گر است یا آنکه بی خیال همه چیز باشد باید بداند که چه کسی بهای کارش را می‌پردازد؟ این بها را مردم لبنان از هر قوم و طایفه و منطقه‌ای می‌پردازند.

 

با این حساب، همگان باید مسئولیت حل مشکلات را بپذیرند، در این زمان حساس در پی تسویه حساب‌های سیاسی با دیگران نباشند، سرنوشت کشور را به سمت ناکجا آباد مالی و اقتصادی رها نکنند تا کشور به سمت سرنوشت نامشخص امنیتی و سیاسی سوق پیدا کند. سوم، در شرایط کنونی خطاب من به یک گروه خاص نیست، این پیامی برای همه لبنانی هاست، خطراتی واقعی متوجه کشور است. ما در برابر دو خطر بزرگ قرار داریم، سخنم در بعد مالی و اجتماعی نیست، ما در برابر دو خطر بزرگ قرار داریم، اولین مورد که بسیاری هم درباره آن سخن گفته اند فروپاشی مالی و اقتصادی کشور است، یعنی اگر به فکر چاره نباشیم کشور و مردم مثل آنچه که در یونان و غیر یونان رخ داد به ورشکستگی خواهند افتاد.

 

خطر دوم، خطر انفجار داخلی به عنوان نتیجه اتخاذ راهبرد‌های اشتباه است. یعنی وقتی از فروپاشی سخن می‌گوییم، اما از راه حلی سخن نمی‌گوییم یا آنکه راه حل ما چیزی جز تحمیل مالیات بر گروه فقیر و خانواده‌های کم در آمد جامعه نیست، نتیجه این می‌شود که می‌بینیم. سخنم درباره هر نوع مالیاتی نیست بلکه حرف من درباره مالیاتی است که فقرا و کم درآمد‌ها باید بپردازند. وقتی شما با چنین تدابیری، این طیف از مردم را رنج می‌دهید در واقع کشور را به سمت انفجار پیش می‌برید.

 

متاسفانه با ادامه این شرایط، در برابر ما تنها دو گزینه قرار دارد، یا فروپاشی اقتصادی و مالی یا انفجار مردمی. در هر دو شرایط نیز این کشور است که از دست می‌رود. گام برداشتن در چنین مسیری، اشتباه است، ما مردم لبنان اگر با مسئولیت پذیری عمل کنیم توان آن را داریم تا از بروز فروپاشی مالی و اقتصادی در کشور جلوگیری کنیم و به مرحله انفجار داخلی نرسیم. اما این کار نیازمند اعتماد، اراده، تصمیم، تدبیر، جانفشانی، صداقت و اخلاص است. آنچه که در این دو روز اتفاق افتاد تعبیری از این حقیقت بود که حل مشکلات اقتصادی و مالی با اهرم مالیات و خراج موجب بروز انفجار مردمی می‌شود. دو روز گذشته چه رخ داد؟

 

به خوبی می‌دانیم که برادران و خواهران ما آگاه بودند که در کابینه هنوز مالیات و خراج جدیدی مصوب نشده است، یعنی تا به الان در این زمینه در کابینه تصمیم نهایی گرفته نشده و موضوع در دست بررسی بود تا شاید در نشست‌های آتی به تصویب برسد یا نرسد,، اما طرح این پیشنهاد کافی بود تا وزیر اطلاع رسانی با وجود مخالفت برخی وزرای دیگر، اعلام کند که قرار است مالیاتی بر واتساپ بسته شود، در شرایطی که همکاران دیگرش اظهار داشتند هنوز تصمیمی در این زمینه اتخاذ نشده است، اظهارات این وزیر کافی بود تا مردم به خیابان‌ها سرازیر شوند. آنچه رخ داد یک مشخصه و یک شاهد بسیار مهم است.

 

دو سخن دیگر دارم، یکی از سخنانم، خطاب به نظام و مسئولان و دیگری خطاب به مردم و معترضان است. اما خطاب به مقامات، مهم‌ترین نتیجه‌ای که باید از جنبش مردمی دو روز گذشته گرفت و مسئولان باید بدان توجه داشته باشند- اینکه می‌گویم باید توجه داشته باشند به این دلیل است که متوجه نیستند- آنچه باید مورد توجه مسئولان باشد مهم‌ترین نتیجه جنبش مردمی دو روز گذشته است و آن اینکه این مردم دیگر توان تحمل مالیات و خراج جدید را ندارند، زیرا با طبقه‌ای فقیر و کم درآمد در جامعه مواجهیم. درست است که برخی میلیاردر و صاحب مکنت هستند، اما بسیاری از مردم لبنان از طبقات فقیر و کم درآمدند.

 

برخی در طبقات حاکم جامعه نیز بر این باورند که مشکلی در کشور وجود ندارد، اما پیامی که این دو روز داشته است بسیار مهم بود و همه، اعم از اعضای کابینه و مجلس نمایندگان و دیگر مراکز مسئول باید بدانند مردم لبنان دیگر طاقت هیچ نوع مالیات جدیدی را ندارند و اگر تصمیمی در این زمینه گرفته شود مردم به خیابان‌ها می‌آیند و شرایط به گونه‌ای می‌شود که مهار آن در توان مسئولان نیست. امروز وقتی سخن از اصلاحات می‌شود برخی مردم برداشتشان این است که اصلاحات روی کار آمدن طیف جدیدی در کشور است یا بر این باورند که اصلاحات تغییر در حقوق کارکنان و کارمندان است، اما این‌ها معنی و تعبیر اصلاحات نیست. این‌ها تدابیری است که می‌تواند به طغیان و انفجار داخلی منجر شود.

 

اگر مقصود ما از اصلاحات این موارد باشد در واقع به این معنی است که کشور در مسیر گرفتار آمدن در یک تنگنای واقعی است. واقعیت این است که گزینه ها، طرح‌ها و اندیشه‌هایی در کابینه مطرح شده و می‌شود، پیشنهاد‌هایی هم در کاخ ریاست جمهوری مطرح و حتی بر سر آن‌ها توافق شده است، در واقع چشم انداز‌ها گسترده است، ما کشوری نیستیم که دستمان خالی باشد بلکه این کشور نیازمند مدیریت اقتصادی و مالی است تا بتواند از شرایطی که در آن قرار گرفته است خارج شود.

در حال حاضر که زمان در برابر ما اندک است، شرایط نیز شفاف و علنی شده و زمان برای بررسی تفصیلی راه حل‌ها و اندیشه‌ها و پیشنهاد‌ها ناکافی است می‌توان راهکار‌های تفصیلی را برای روز‌های دیگر گذاشت، اما به مردم گفت که دست دولت لبنان برای دور کردن کشور از فروپاشی، خالی از راهکار و راه حل نیست و تنها راه حل مورد نظر هم تحمیل مالیات نیست. پیشنهاد‌ها و راه حل‌ها بسیار است، اما بیان و طرح این راه حل‌ها نیازمند شجاعت، جسارت و دور اندیشی است.

 

نیاز است تدابیر مالی، اقتصادی، اداری، حقوقی و سیاسی اندیشیده شود، وقتی برای نجات شرایط اقتصادی و مالی کشور همکاری کنیم، جسارت داشته باشیم و اولویت بندی کنیم به خواست خدا و به یقین قادریم کشور، مردم و اقتصادمان را نجات دهیم، نه اینکه فقط نجات دهیم بلکه آنان را در مسیر رشد قرار دهیم، اما لازمه کار این است که برخی به سخنان دیگران گوش فرا دهند نه اینکه هیچ اندیشه‌ای جز تحمیل مالیات را نپذیریم و همواره در پی آن باشیم که کوتاه‌ترین و راحت‌ترین راه را برگزینیم، زیرا راحت‌ترین راه برای تامین هزینه‌ها جیب مردم است و اجرایی کردن تدابیر دیگر با مشکلات و دشواری‌هایی روبروست.

مشکل اصلی در روش و روند است، به این معنی که دولت کنونی یا هر دولت دیگری، باید تدابیر درست اتخاذ کند، در پی مبارزه با حیف و میل اموال عمومی باشد، تنها به شعار‌ها بسنده نکند و به راستی در پی مقابله با فساد باشد، برخی از مراکز در برخی دیگر ادغام شوند و در مصرف هزینه‌های کشور صرفه جویی شود، این‌ها تدابیری برای بهبود اوضاع است، تدابیر دیگری هم وجود دارد که همه باید برای اجرایی شدن آن‌ها تلاش کنیم، درست این است که در مسیر نجات کشور همه تلاش و ایثار کنند، اما تا به الان رسم در تلاش‌های رسمی این بود که تنها فقرا، ایثار و جانفشانی کنند.

 

باید تدابیری اندیشید که برای اجرای آن همگان اعم از ثروتمندان، فقرا، شرکت ها، بزرگان، بانک‌ها و ... تلاش کنند. اینگونه نباشد که بگویند سید (دبیر کل حزب الله) توجهات را به سمت بانک‌ها جلب کرده است، متاسفانه هر آنچه که در طول هفته گذشته بیان شد و در آن آمده است حزب الله برای برگزاری تظاهرات به مقصد بانک‌ها برنامه ریزی می‌کند، به هیچ وجه درست نیست، نه برنامه ریزی کرده ایم، نه این کار به ذهنمان خطور کرده است. با آنکه برخی از مسئولان حزب الله به طور رسمی این اظهار نظر‌ها را تکذیب کردند، اما برخی از رسانه‌ها به این دروغ اصرار داشتند.

 

حزب الله چنین برنامه‌ای نداشت، زیرا اثر منفی آن را بر اقتصاد می‌فهمد. درست است که ما از برخی بانک‌ها گلایه داریم، اما الان زمان این گلایه‌ها نیست، به همین دلیل هیچگاه آنچه را که علیه حزب الله گفته اند در سر نداشته ایم. درهر حال وقتی همگان ایثار و همکاری کنند، وقتی کابینه و حاکمیت در لبنان تدابیری بیندیشند که بتواند اعتماد ساز باشد، پس از آن مسئولان این تصمیم‌ها و برنامه‌ها را برای مردم تشریح کنند و خطاب به مردم بگویند چنین تصمیماتی را اتخاذ کرده ایم، این هزینه‌ها در کشور کم شد، با این نوع فساد مقابله شد، با این حیف و میل‌ها مقابله شد، همه باید همکاری و ایثار کنید، همه باید سهیم شوید، همه باید برای اجرای این برنامه‌ها دست در جیب خود کنید و در مقابل این همکاری‌ها ما نیز وظیفه داریم کشور را از شرایط اقتصادی و مالی کنونی نجات دهیم، بدانید مردم لبنان می‌پذیرند، اما اینکه بیاییم مالیات‌هایی را تحمیل کنیم و بعد مدعی شویم همگان باید کمک کنند، اما مردم هر روز شاهد رسوایی، دزدی، فساد، حیف و میل چندین میلیون دلاری اموال عمومی باشند نتیجه نخواهد داد.

 

من پیش از این در سخنرانی روز عاشورا و زمانی که از مقاومت می‌گفتم به چنین موردی اشاره کردم، با همه تحریم‌ها و مجازات‌ها چرا مردم به مقاومت کمک می‌کنند؟ چرا زنان زیورآلاتشان را به مقاومت هدیه می‌دهند؟ چرا برخی حاضرند خانه هایشان را برای مقاومت هزینه کنند؟ چرا خانواده‌ها فرزندانشان را به صفوف مقاومت می‌فرستند تا در کنار هم رزمانشان کشته شوند؟ دلیل ساده‌ای دارد و آن این است که این مردم به مقاومت اعتماد دارند. آنان یقین دارند مالی که به دست مقاومت می‌رسد سرقت نمی‌شود، غارت نمی‌شود، هدر نمی‌رود بلکه در میدان دفاع از کشور، سرزمین و کرامت هزینه می‌شود. این معادله‌ای است که کشور بدان نیاز دارد، ما در کشور شاهد بحران بسیار بسیار عمیق بی اعتمادی هستیم تا حدی که این بحران نفس‌ها را قطع می‌کند.

 

این بحران، بحرانی در میان مردم و دولت است، چرا؟ مردم نمی‌بینند که برای مشکلات مبارزه شود، مهم این نیست که چه می‌شنویم مهم این است که چه می‌بینیم. حقیقت با اراده و دور اندیشی ساخته می‌شود. اگر چنین کردیم، اگر به سمت تدابیر واقعی گام نهادیم، همه ما از این تدابیر، حتی اگر تدابیر سختی هم باشد دفاع خواهیم کرد، از این اصلاحات حمایت می‌کنیم اگر چه بسیار سنگین باشد,، زیرا این روند سرنوشت کشور را مشخص خواهد کرد.

 

بر این اساس، به عنوان بخشی از مردم لبنان می‌گوییم که نیاز ما، جدیت و تلاش است، به صراحت باید بگویم، با همه احترامی که برای مواضع دوستان در چند روز اخیر قائلم باید بگویم ما با استعفای دولت کنونی موافق نیستیم، اگر دولت استعفا کند باید شرایط برای انتخابات بعدی آماده شود تا شاید سال بعد دولت جدیدی روی کار بیاید، اگر این دولت استعفا کند یعنی کشور دولت ندارد و معلوم نیست دولت بعدی کی روی کار بیاید، یک سال یا دو سال بعد؟ در شرایطی که فرصت برای کشور کوتاه است، همه باور دارند فرصتی که در برابر کشور است کوتاه است.

 

نکته دیگر اینکه برخی از تشکیل دولت جدید می‌گویند، در چنین شرایطی تفاوت چه خواهد بود؟ اگر دولت جدید رویکرد سیاسی داشته باشد نمایندگی گروه‌های سیاسی را در دست دارد، موضوع فلان وزیر و فلان وزیر نیست، مهم این است که این وزیر و آن وزیر نمایندگان گروه‌های سیاسی هستند و تصمیماتشان تصمیمات گروه‌های سیاسی خواهد بود. در چنین شرایطی فقط نام وزرا عوض می‌شود، اما نتیجه همانی است که الان شاهدیم.

 

سوم اینکه برخی دم از روی کار آمدن دولت عملگرا می‌زنند، با شرایط و خطراتی که لبنان با آن مواجه است دولت تکنوکرات (فن سالار) بیش از دو هفته دوام نمی‌آورد، صادقانه می‌گویم گروه‌های سیاسی که خواستار دولت عملگرا هستند اولین کسانی خواهند بود که برای سرنگون کردن این دولت پا پیش می‌نهند. به همین منظور سخن ما این است که این دولت با روحیه و روش جدید و با درس گرفتن از اتفاقات روز‌های اخیر به کارش ادامه دهد. برخی می‌گویند انتخابات عمومی (پارلمانی) زودهنگام داشته باشیم، با احترام به این پیشنهاد، می‌گویم باید چند ماه بگذرد تا زمان برگزاری انتخابات جدید تعیین شود، پس از آن مبحث قانون انتخابات مطرح خواهد شد و نتیجه چه خواهد بود؟

 

هزینه کردن بیشتر بودجه، و نتیجه بعدی؟ روی کار آمدن نسخه مشابهی از همین مجلس نمایندگانی که الان داریم. حال ممکن است یک گروه یک کرسی بیشتر و دیگری یک کرسی کمتر داشته باشد. این نتیجه‌ای است که می‌توان از ذائقه عمومی کشور گرفت. با این حساب نباید فرصت را با برگزاری انتخابات زودهنگام عمومی، تلاش برای روی کار آوردن کابینه سیاسی جدید و یا کابینه عملگرا از دست داد. دولت کنونی اگر از رسیدن به راه حل عاجز باشد کابینه جدیدی که جایش را می‌گیرد دشوار است بتواند برای مشکلات راه حل پیدا کند. با این حال کابینه جدید باید روزگاری را از دست بدهد تا شرایط را بشناسد و پس از آن با هدف رسیدن به راهبرد جهت خروج از مشکلات در پی بررسی پیشنهاد‌ها و اندیشه‌ها بر آید. در هر حال تلاش برای برون رفت از مشکلات نیازمند تصمیم، عزم، شجاعت، تدبیر و اراده ملی است.